shpresës, gëzimit, mirësisë dhe faljes. U tregoja se Një fjalë nga autori nuk ishte asnjëherë vonë që të ktheshin në shtëpi, te Perëndia, ashtu si ajo historia e djalit plangprishës në ungjillin e Lukës kapitulli 15. Dhe kjoishte shumë më vonë se kurrë. Për shkak të viteve të tëra pune si kapelan, edhe si fotograf, e shoh botën me një sy tjetër tani. Jetoj duke e parë bukurinë dhe dhimbjen së bashku ditë pas dite. Një prej gjërave që kam kuptuar është se jeta është e shkurtër dhe e çmuar, ashtu edhe se sa i rëndësishëm është besimi i sinqertë për të përballur faktin e vdekjes. Ndjehem trishtueshëm për ata që janë drejt fundit të jetës të papërgatitur, pa menduar gjatë se ku do ta kalojnë për- jetësinë. Të jem i sinqertë, pasi kam punuar me mbi 1,000 pacientë të cilët tanimë kanë vdekur, mund të tregoj që ateistët nuk vdesin të qetë. Shpesh ata janë të depresuar, plot frikë dhe tërësisht pa shpresë ashtu si edhe gjithë familjarët apo miqtë e tyre të cilët edhe ata janë ateistë. Për ta nuk ka shpresë në të ardhmen. Megjithatë është një shpresë e pamo- hueshme, madje edhe duke pritur vdekjen, për ata që kanë besimin të rrënosur thellë në dashurinë e Perëndisë. Paskali, matematicieni dhe filozofi francez, në librin e tij “Mendimet” (“Pensees”), thotë, “Janë dy lloj njerëzish që mund të konsiderohen të arsyeshëm [të urtë]; ata që i shërbejnë Perëndisë me gjithë zemër sepse e njohin Atë dhe ata që e kërkojnë me
110
Made with FlippingBook - Online catalogs