Nazad na sadržaj
Fenomenološko ispitivanje je odvelo Stoloroua i Atvuda do kontekstualne ugrađenosti celokupnog emotivnog iskustva. Put od fenomenologije do fenomenološkog kontekstualizma odslikava skok od Hurserlove još-uvek-kartezijanske fenomenologije do Hajdegerovog fenomenološkog kontekstualizma (Atvud, Stolorou i Orindž – Orange , 2011). II. Bb. Važni pomaci u teoriji i kliničkoj praksi u okviru socioistorijske i političke kompleksnosti psihoanalize u SAD, koji su uticali na pojavu intersubjektivnosti kao psihoanalitičkog pravca U severnoameričkoj psihoanalizi, intersubjektivnost se može posmatrati kao pomeranje paradigme iz najmanje tri isprepletane perspektive: a. iz perspektive psihoanalitičke metapsihologije postoji relativno umanjivanje važnosti dinamičkog nesvesnog i koncepta instinkta u prilog nagonu ka intersubjektivnosti ili intersubjektivnoj orijentaciji kao bazične (dalje nesvodljive) sile unutar ljudskog uma; b. iz kliničke perspektive, intersubjektivnost predstavlja novi model dve osobe (dvoosobni model) za kliničku tehniku centriran oko intersubjektivnog polja kao preseka dve subjektivnosti – pacijentove i analitičareve; c. iz sociopolitičke perspektive, specifične za složenu istoriju prethodne politike isključivanja psihoanalitičkih institucija u SAD, gde je prvobitno isključena grupa nemedicinskih analitičara sada bila ne samo uključena, već često i glavni centralni pokretač ovih višeslojnih promena. Neki od složenih isprepletanih događaja, koji su vodili gorepomenutim paradigmatskim promenama, ukratko su prikazani u nastavku. U SAD, klasična psihoanaliza je, sa svojim teorijskim postavkama o dinamičkom nesvesnom, potiskivanju/otporu i infantilnoj seksualnosti, kako je Frojd definisao (prvobitno u Brilovom – Brill – prevodu na engleski), pustila korenje 1920-ih i 1930-ih i tokom narednih decenija je postala dominantni pravac u treningu psihijatara širom države. Većina psihoanalitičkih instituta tog vremena obučavala je samo lekare, koji su, zajedno sa kasnijim Strejčijevim ( Strachey ) elegantnim naučnim prevodom, doprineli mehanicističkom primenjivanju kliničke tehnike. To je vodilo naglašavanju asimetrije medicinskog/hirurškog modela lekara/autoriteta kao sveznajućeg stručnjaka, pacijenta kao neznajućeg stradalnika, strogog bezličnog držanja tehničkih zahteva „sanitizirane” neutralnosti, slobodno lebdeće pažnje i pažljivog praćenja pacijentovih slobodnih asocijacija, kao i dužih pauza. Sve ovo, dok asocijacije ne bi dale analitičaru dovoljno materijala za interpretaciju prikladnih nesvesnih determinanti, ponekad bezličnu i daleku od iskustva. Od kasnih 1930-ih, Hartman, Kris, Levenstajn ( Loewenstein ) i drugi (Hartman, 1939; Hartman, Kris i Levenstajn, 1946) započeli su sa znatnim proširivanjem Frojdove metapsihologije pod imenom Ego psihologija, postepeno dodajući genetske, razvojne i adaptabilne perspektive dotadašnjim dinamskim, strukturalnim i ekonomskim teorijama (Rapaport i Gil, 1959, Frojd A., 1936/1965). U njihovoj razvojnoj teoriji, nesvesno izranja kroz nediferenciranu matricu koja nosi
118
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online