Nazad na sadržaj
vrste odnosa (iritabilnost) padaju u drugi plan i deluju manje ugodno, lako ili prirodno da bi bile kreirane u tom okruženju, ili se, pak, aktivno izbegavaju, ponekad sa nesvesnim dinamskim razlogom (npr. nesvesna odbrana). Iz ove perspektive proizilaze dva dodatna zaključka. Prvo, ako se uzmu u obzir olakšavajući ili inhibitorni uticaji polja na sadržaj uma pojedinca, mora se zauzeti stav da sloboda da se dozvoli najveći opseg nepozvanih iskustava zavisi od stepena fleksibilinosti i slobode polja. Drugo, stepen fleksibilnosti polja se definiše opsegom odnošenja koji su na raspolaganju učesnicima. III. Abc. Intersubjektivnost kao centralna dimenzija relacione psihoanalize Relaciona perspektiva psihoanalize počela je da se pojavljuje 1980-ih u SAD, nakon rada Džeja Grinberga i Stivena Mičela (1983) „Objektni odnosi u psihoanalitičkoj teoriji”, koja je postavila relacioni/konfliktni model uma naspram instinktivnog/konfliktnog modela. Kako se relaciona teorija razvijala kroz sintezu nekoliko perspektiva kompatibilnih sa relacionim/konfliktnim modelom (američka interpersonalna psihoanaliza, teorije objektnih odnosa u klajnijanskoj varijanti i varijanti britanske nezavisne škole, postkohutijanska Self psihologija sa intersubjektivnim naglaskom i drugi), razvoj i primena teorija koje naglašavaju intersubjektivnu dimenziju u psihoanalizi i razvoju imale su centralnu ulogu. Zbog toga što je relaciona psihoanaliza heterogena perspektiva, koja predstavlja različite komplementarne sinteze i integracije u okviru svoje široke perspektive, različito razumevanje, naglasak i primene teorije intersubjektivnosti mogu se videti kod analitičara koji sami sebe nazivaju ʼrelacionistimaʼ. Teoretičari emotivnog vezivanja, Bostonska grupa za proces promene (BCPG) i Džesika Bendžamin (2004), polazeći od Vinikota, naglašavaju razvojne aspekte intersubjektivnosti; posebno Džesika Bendžamin, obraćajući pažnju na uzajamno prepoznavanje, prekid i popravljanje i isticanje ʼtrećegʼ u svojoj teoriji (Bendžamin, 1988, 1995, 2004, 2013). Teoretičari čiji su koreni u interpersonalnoj tradiciji ( Stiven Mičel, Entoni Bas, Filip Bromberg, Donel Stern i drugi), važnost su pridavali jedinstvenim, nesvodljivim subjektivitetima koji su zajednički stvarali svaku dijadu, sa svojim specifičnim transferno/kontratransfernim poljima iskustva i sposobnostima za njihovo istraživanje i razaznavanje njihovog uticaja na odigravanje i druge oblike psihoterapijskog uvezivanja. Relaciono informisani analitičari posebno ističu kvalitet bi-direkcionalnosti u transferno/kontratransfernom polju, uključujući i odigravanja. Sa relacione, intersubjektivističke tačke gledišta, ne može se uzeti zdravo za gotovo, na primer, da li odigravanje ili projektivna identifikacija, zapravo, počinju bilo sa analitičarem, bilo sa pacijentom, bez zajedničkog, otvorenog istraživanja strujanja iskustva kojim zajednički uspostavljaju intersubjektivno polje iskustva koje stvaraju. Pacijent i analitičar, svaki sa svojim subjektivitetom, svesnim i nesvesnim iskustvom, ulaze u odnos sa potpunim opsegom resursa i ograničenja, slepim mrljama, uvidima, koje će naučiti da podnose u terapiji.
133
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online