Nazad na sadržaj
Relaciona teorija, fundamentalno intersubjektivistička u svom načinu posmatranja, pokušava da se pomiri sa implikacijama ove perspektive za analitički rad. Relaciona teorija i tehnika snažno naglašava subjektivitet oba učesnika u procesu. Relaciona analitička terapija fokusirala se na doprinos analitičarevog subjektiviteta procesu i na to kako pacijent doživljava taj doprinos. Takođe, ističe i to kako analitičar biva uvučen u odigravanja koja i pacijentu i analitičaru otkrivaju delove koji su odsečeni od njihovog iskustva i koja nisu bila dostupna pre priznavanja i prorađivanja kroz odigravanje (Bromberg, 1998, 2006; Aron, 1996; Bas, 2003, Bendžamin, 2004, 2013). Relaciona psihoanaliza je podvukla obostrane dimenzije psihoanalitičkog procesa i, dok je razlikovala aspekte obostranosti fundamentalne za proces (Dipon, 1988) i asimetričnosti inherentne analitičkom procesu ( Luis Aron, Irvin Hofman ), drugi autori (Bas, 2001, 2007) su naglašavali komplementarnost koja nastaje između pacijentovih i analitičarevih doprinosa procesu, izvan svesnih identifikacija sa ulogama i odgovornosti koje vode analitičara i pacijenta na različite načine. Moderni psihoanalitičari, polazeći od intersubjektivističkih koncepata subjektivnosti i analitičkog procesa, koriste i stvaraju mešavinu različitih i uporedivih teorijskih entiteta. Neki su više zainteresovani za snagu sociopolitičkog; neki razrađuju implikacije intersubjektivnog za tehniku, neki za metapsihologiju. Iako ima i razlika i preklapanja između ovih pristupa, intersubjektivnost je možda, donekle jedinstven ili barem neobičan psihoanalitički koncept po tome što se pojam, njegove izvedenice i značenja menjaju i razvijaju prilično intenzivno. U poslednje vreme pojavio se termin intrasubjektivno , koji bi trebalo da obuhvati dvostruko iskustvo, koje se odnosi na ono između i ono unutar.
III. Ac. Primeri hibridnih integrativnih perspektiva u SAD III. Aca. Severnoamerička intersubjektivna Ego psihologija
Jedinstvenu severnoameričku ʼnezavisnu tradicijuʼ intersubjektivne Ego psihologije,čiji su utemeljivači američki teoretičari Hartman i Salivan, Nensi Čodorou ( Nancy Chodorow , 2004) je opisala kao održavanje tenzije i pomirenje dva kontradiktorna psihoanalitička pristupa – Ego psihologije i interpersonalne psihoanalize. Savremena intersubjektivna Ego psihologija obuhvata i jedno i drugo – fokus na intrapsihički konflikt, kompromisne formacije, unutrašnji svet i intrapsihičku fantaziju, dok je, istovremeno, psiha (i pacijenta i analitičara) i interpersonalno i kulturalno formirana; transfer je ponavljanje podstaknuto istorijom, koju analitičar interpretira pacijentu, ali nije sve što se dešava između pacijenta i analitičara poteklo od pacijenta; pacijent, takođe, može biti tumač analitičarevog iskustva ili može uticati na analitičarev kontratransfer, te oba učesnika mogu zajednički stvarati analitičko polje, koje je, na neki način, više od sume delova dve osobe. Intersubjektivni Ego psiholozi drže se, istovremeno, obe perspektive i time modifikuju obe.
134
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online