Nazad na sadržaj
Savremeni intersubjektivni Ego psiholog, Voren Poland ( Warren Poland , 1996) izražava takvu hibridnu integraciju sledećim rečima: „Kako može biti da nijedan čovek nije ostrvo, a da je u isto vreme svaki čovek ostrvo?... Obmanjujuće je nepromišljeno govoriti samo o jednoosobnoj naspram dvoosobne psihologije. Nijedna osoba ne postoji izvan ljudskog polja, povezanog sa objektom; analitički prostor oslikava kako drugi dolazi do razumevanja konkretnog pojedinca i kako pojedinac dolazi do uvida. Istovremeno, drugi može da angažuje um bilo kog pojedinca, a ipak da uvek bude značajno odvojen, privatni univerzum unutrašnjeg iskustva.” (Poland, 1996, str. 33) U smislu ovog dvostrukog fokusa na dubinu individualnog iskustva, kao i na prihvatanje suštinskog uticaja sociokulturnog okruženja, Čodorou (2004) vidi savremenu intersubjektivnu Ego psihologiju kao direktnog potomka Hansa Levalda i Erika H. Eriksona , emigranata iz nacizmom okupirane Evrope. Ona posebno prikazuje Eriksonove studije slučajeva, koje opisuju tragedije unutrašnjeg života, kao i porodične i lične nesreće koje su van kontrole. Ona, takođe, naglašava Eriksonov koncept psihosocijalnog razvoja (Erikson, 1964) i njegov širi socio-kulturno-politički interes, prikazan u njegovim radovima o siromaštvu, o maltretiranju domorodaca u Americi i o depresiji i samookrivljavanju koje imigracija ili život u rasističkom svetu mogu da izazovu (Erikson, 1964). U odeljku o američkom identitetu u radu Detinjstvo i društvo, Erikson (1950) hvali američku individualnost, ali u isto vreme osuđuje rasizam, kapitalizam, eksploataciju i masovno društvo. Odgovarajući na Levaldov društveni i individualni fokus, ona izdvaja njegovu izjavu o onome što on naziva velikom Hajdegerovom izdajom tokom nacističkog perioda, kao i njegov razvojni fokus na ubistvo roditelja i edipalno iskupljenje i na prepoznavanje tvrdoglavosti negativnih terapeutskih reakcija delimično baziranih i na instinktu smrti. Hans Levald je jedan od frojdijanskih revizionista 1960-ih, 70-ih i 80-ih godina koji su napravili vezu između frojdijanske Ego psihologije i teorije objektnih odnosa kako bi stvorili psihoanalitičku teoriju, za koju je smatrao da je bliža iskustvu ljudi o sopstvenim životima. On se uglavnom bavio fundamentalnim postavkama psihoanalitičke teorije i bazičnim pretpostavkama o prirodi uma, realnosti i analitičkom procesu. Levald je smatrao da je Frojd postulirao dva različita razumevanja instinkata. Prvo je bilo pre 1920, sa instinktima koji su isključivo tražili rasterećenje. Drugo je došlo nakon uvođenja koncepta Erosa, 1920. u radu „Izvan principa zadovoljstva”, u kojem je Frojd radikalno izmenio svoju definiciju nagona, po kojoj više ne traži rasterećenje, već povezanost „koristeći objekte ne kao izvor zadovoljstva, već za stvaranje kompleksnijih mentalnih iskustava i ponovno uspostavljanje originalnog izgubljenog jedinstva između Selfa i drugih.” (Mičel i Blek, 1995, str. 190). Levaldova revizija Frojdove teorije nagona zahtevala je radikalnu reformulaciju Frojdovih tradicionalnih psihoanalitičkih koncepata. Dok je za Frojda Id nepromenljiva biološka sila koja se sudara sa socijalnom realnošću, za Levalda Id je interakcioni proizvod adaptacije pre nego nepromenljiva biološka sila. Um nije sekundarno interaktivan, već je interaktivan po sopstvenoj prirodi.
135
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online