Nazad na sadržaj
Levald je teoretisao da na početku nema razlikovanja između Selfa i drugog, Ega i spoljašnje realnosti ili instinkata i objekata, već postoji originalna jedinstvena celina koja se sastoji od bebe i negovatelja. Njegov transformativni uticaj, tokom 1960-ih, 70-ih i 80-ih, na psihoanalitičku metapsihologiju i na pojavu novih načina konceptualizacije analitičkog materijala, vidi se u primeru njegove izjave da „instinkti, shvaćeni kao psihičke i motivacione sile, bivaju organizovani kao takvi kroz interakcije unutar psihičkog polja, originalno formirane od majka– dete (psihičke) celine” (Levald, 1971, str. 118). Zbog ovakvih izjava je Levald, koji se predstavljao kao Ego psiholog, kasnije bio prepoznat kao primer ʼtrećeg modelaʼ mišljenja opisanog u daljem tekstu (vidi takođe deo TEORIJA OBJEKTNIH ODNOSA). Spajanjem Frojdove teorije instinkata i Ego psihologije, Levaldov rad može da se posmatra kao ključni most između „jednoosobne psihologije” i „dvoosobne psihologije objektnih odnosa” (vidi takođe delove EGO PSIHOLOGIJA i TEORIJA OBJEKTNIH ODNOSA). Odgovarajući kritičarima obe strane – onima koji vide ovu hibridnu integrativnu orijentaciju kao premalo ili previše fokusiranu na nesvesno i na instinkte – Čodorou (2004) elaborira kako intersubjektivni Ego psiholozi prate Levaldovo zanimanje za analitičarevo nesvesno i njegov uticaj na klinički proces; oni nalaze nesvesno u Eriksonovom naglašavanju anksioznosti i odbrana, i njegovom detaljnom i empatičnom opisu procesa stvaranja simptoma kod dece. Prema njenom mišljenju, upravo zato što psihoanaliza počinje od prepoznavanja jedinstvene subjektivnosti pojedinca koju kreiraju nesvesna osećanja, instinkti, konflikti, kompromisne formacije i lična dinamska istorija, zajedno sa prepoznavanjem da dva subjekta unose svoju jedinstvenost u transferno-kontratransferno analitičko polje, koje takođe kreiraju u određenoj kulturnoj i analitičkoj sredini, intersubjektivna Ego psihologija – američka mešavina Ego psihologije i relacione psihoanalize – nastavlja da raste. U ovom kontekstu, Eliot Adler i Dženet Bačant ( Elliot Adler i Janet Bachant , 1996) preispituju ključnu osnovu klasične tehnike, psihoanalitičku situaciju, definišući je u terminima bazičnih elemenata psihoanalitičke povezanosti, koja omogućava dubinsko istraživanje ljudske motivacije. Psihoanalitička situacija ovde je definisana kao „neuobičajeni interpersonalni aranžman, koji počiva na dva različita, ali komplementarna načina povezivanja: na slobodnim asocijacijama i analitičkoj neutralnosti” (Adler i Bačant, 1996, str. 1021). Definisane kao jedan pol ʼrecipročnog zahteva ulogeʼ, slobodne asocijacije su shvaćene kao preduslov slobode izraza zarad introspektivnog susreta sa sopstvenim najdubljim emotivnim komešanjima u kontekstu interakcije sa drugom osobom (ibid, str. 1025; italik u originalu). Kao interpretativni alat, smatra se da nadmašuje čak i resurse teorijskog znanja. Analitička uloga se doživljava kao komplementarna pacijentovoj. Ona služi očuvanju pacijentove slobode izražavanja. Na ovaj način, psihoanalitička situacija i tehnika su određene kao dvoosobni proces analitičkog istraživanja jednoosobne neuroze: „ jedne-neuroze, ne jednoosobnog modela analitičkog tretmana” (ibid., str. 1038).
136
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online