Nazad na sadržaj
IV. Ab. Biološki korelati anksioznih poremećaja, panike i fobija; i granični poremećaj ličnosti Studije koje nastoje da integrišu psihoanalitička i neurobiološka gledišta na panične poremećaje i fobije usredsređene su na mapiranje neuroanatomskih puteva koji su uključeni u paradigmu subliminalnog učenja (odučavanja), na osnovu klasičnog uslovljavanja, koje bi se psihoanalitički moglo prevesti kao „transformacija traumatske anksioznosti u signalnu anksioznost”. Osnovni dinamski konflikti oko separacije, psihičke bespomoćnosti, agresije, približavanja/izbegavanja, borbe/bežanja i njihovih neurobioloških korelata (nepravilnosti u funkcionisanju amigdale i orbitofrontalnog/prefrontalnog korteksa) praćeni su u realnom vremenu pomoću tehnologije neurosnimanja. Aleksander, Fejgelson – Feigelson i Gorman (2005) su postulirali da je posebno interakcija između amigdale i hipokampusa umešana kao „mesto nesvesnih sećanja na strah koje je Frojd opisao...” (str. 140). Oni kontinuitet između dva Frojdova modela anksioznosti vide kao teorijsku nadgradnju koja je korisna kod konceptualnog razumevanja ovih problema. Koristeći granični poremećaj ličnosti kao paradigmu, Kernberg (2015) je predložio model neurobioloških korelata teorije objektnih odnosa . Oslanjajući se na Rajta – Wright i Panksepa (2014), Krauzea (2012) i ostale, on postulira integraciju glavnih primarnih afekata u nekoliko afektivnih sistema. Glavni primarni afekti nastaju tokom prvih nekoliko nedelja i meseci života. Ovi primarni afekti uključuju radost, bes, gađenje, iznenađenje, strah, tugu i senzualno uzbuđenje. Afekti su grupisani u sisteme erotizma, igre – povezivanja, borbe – bežanja, privrženosti, separacije – panike i TRAŽENJA. TRAŽENJE (Rajt i Panksep, 2014) je osnovna nespecifična motivacija za zadovoljenje stimulusa, koja se može vezati za bilo koji od drugih afektivnih sistema. Zbog nedostatka specifičnosti, neki autori TRAŽENJE smatraju savremenom verzijom frojdijanskog nagona (Džonson, 2008). Prema Panksepu i Kernbergu, TRAŽENJE pruža osnovno objašnjenje zbog čega, u određenim uslovima, može doći do preterane aktivacije agresivnih ili afilijativnih afektivnih sistema. Sa psihoanalitičke tačke gledišta, afekti kao primarni motivacioni sistemi pokreću pitanja u vezi sa stepenom u kome su nagoni formirani integracijom odgovarajućih pozitivnih („libidinalnih”) i negativnih („agresivnih”) afekata , kao i u vezi sa stepenom u kojem su afekti izraz ovih pretpostavljenih odgovarajućih nagona. Afekti iniciraju interakciju između selfa i drugog, a internalizacija ovih interakcija (u obliku afektivne memorije) određuje internalizovane modele ponašanja (u terminologiji privrženosti), ili internalizovane objektne odnose (jezikom psihoanalitičke teorije objektnih odnosa). Pozitivni i negativni afekti koji aktiviraju moždane strukture su razdvojeni. Integracija pozitivnih i negativnih afekata nastaje samo na višem nivou limbičkih struktura i podrazumeva kortiko-limbičku interakciju. Postepena integracija emocionalno suprotnih uslova dovodi do integrisanog osećaja selfa i drugih, utičući na „normalni Ego identitet”, i promenu od granične organizacije ličnosti u neurotsku organizaciju ličnosti, obeleženu pomeranjem od primitivnih odbrambenih radnji koje se koncentrišu oko cepanja, ka naprednim odbrambenim radnjama koje se koncentrišu oko potiskivanja. Ovaj napredni nivo razvoja ličnosti vidi se u jasnom razgraničenju potisnutog dinamskog nesvesnog, ili
274
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online