Nazad na sadržaj
Za Malerovu, merilo uspešnog razvoja bio je pomak od usađenosti unutar simbiotske veze majka – dete do postizanja stabilnog individualnog identiteta unutar sveta predvidivih i realistično percipiranih drugih. Ovaj proces je nazvan „separacija – individuacija” ili „psihološko rođenje” deteta. Dopunski, ali zasebni razvojni procesi, separacija se definiše kao detetovo izlaženje iz simbiotske fuzije sa majkom; dok se individuacija sastoji od onih postignuća koja vode do detetove pretpostavke o sopstvenim individualnim karakteristikama (Maler i saradnici, 1975, str. 4). U početku, teorija Malerove pretpostavljala je da se dete razvija od „normalnog autizma” kroz period simbioze i četiri podfaze procesa separacije – individuacije koje se sekvencijalno odvijaju – diferencijacija, uvežbavanje, zbližavanje i konstantnost objekta (Maler, Pajn i Bergman, 1975). Naknadno uviđajući da deca od rođenja pokazuju znake sve veće svesnosti svog okruženja i objekata u njemu, ona kasnije napušta koncept o prva dva meseca života novorođenčeta, koje je prvobitno posmatrala kao normalnu autističnu fazu baziranu na primarnom narcisizmu i barijeri stimulansa. U kasnijoj teoriji, barijera stimulansa postaje ʼfilter stimulansaʼ, termin koji joj je predložio Blum (Blum, 2004b). Međutim, iako se sama Malerova kasnije odrekla autistične faze i revidirala svoje spoznaje o simbiotskoj fazi, brojni evropski analitičari prihvataju njen inicijalni opis obe faze kao arhaičnih preteča (ʼpraistorijaʼ) nastanka Selfa, čiji su elementi potencijalno jasno prisutni u različito konceptualizovanim ozbiljnim patologijama selfa kod dece i odraslih. U originalnom opisu Malerove, u normalnoj autističnoj fazi postoji relativno odsustvo investiranosti spoljašnjih stimulansa, preovlađuju fiziološki, a ne psihološki procesi. U ovom stanju apsolutnog primarnog narcisizma, cilj je postići homeostatski balans organizma u novom spoljašnjem okruženju. Autistično stanje je stanje nediferenciranosti ili fuzije sa majkom u kojem Ego još uvek nije diferenciran od ne-Ega, a unutrašnja i spoljašnja stvarnost počinju tek postepeno da se opažaju kao različite. Od drugog meseca – simbiotske faze – novorođenče je slabo svesno objekata i nalazi se u stanju „iluziono-somatsko-psihičke” fuzije (Maler i saradnici, 1975, str. 45), pozitivnom stanju povezanosti, koje nastaje u intrapsihičkom kontekstu sa odsustvom granica između selfa i drugoga (Fonađi, 2001). Tokom ove faze, usklađena majka uspostavlja i održava odgovarajući afektomotorički dijalog sa novorođenčetom kroz kontakt očima, izraz lica, dodir, holding, itd., čime doprinosi detetovoj integraciji modulacije i regulacije afekta (Blum, 2004). U originalnom opisu, simbiotska faza počinje u trenutku kada barijera stimulansa ili autistična školjka koja podalje drži spoljašnje stimulanse, počne da se lomi. Novorođenče dobija nejasnu svest o objektu koji zadovoljava njegove potrebe, koji međutim, obuhvata dualno jedinstvo, u kojem Self još uvek nema jasne granice. Postepeno, dete počinje da pokazuje nov stav u vidu istrajnosti i intencionalnosti, koji ukazuje da se dete „pomalja”, i oko 4–6. meseca počinje da isprobava separaciju – individuaciju, strukturišući internalizovane self reprezentacije, različite od internih objektnih reprezentacija.
346
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online