Nazad na sadržaj
senzacije i primitivne emocije. Razvoj selfa nastaje kroz progresivno izranjanje iz ove izvorne matrice, uz osciliranje između asimboličkog, rasutog i raščlanjenog stanja, i inicijalnog impulsa ka integraciji, progresivnim stepenima mogućeg nastanka identifikacije i simboličkog izraza. Prihvatajući ideje iz Bionovih teorija o protomentalnom aparatu, Hautmann definiše asimboličku matricu kao „protomentalnu magmu” ili „primitivni grupni self”. U ovoj protosimboličkoj matrici, elementi, bez obzira da li su rasuti ili sastavljeni, mogu da pripadaju i psihičkom i fizičkom statusu i stoga su podložni analitičkom pristupu, kao i, moguće, biološkom pristupu. Oscilacije primitivnog uma mogu, takođe, da se presretnu na analitičkoj sesiji, obuzdane i spoznate analitičarevim sanjarenjem i redefinisane kroz njegovu interpretativnu aktivnost. Dijego Napolitani (1987, 1991, 2005) predlaže model formiranja individualnog selfa, shvaćenog kao jak nukleus identiteta/centralno jezgro, koji počinje od matrice gruppale (grupne/kolektivne matrice), i biva raslojen na njegove kulturološke, socijalne i porodične dimenzije. Napolitani je modelovao svoj konstrukt Selfa uz pomoć grafičke reprezentacije koju je definisao kao „mapu bipolarnog uma”, u kojoj on označava „muške” i „ženske” komponente kao dva različita načina pristupa spoznaji i pogleda na svet. U mapi „Bipolarnog uma”, autor identifikuje tri dimenzije: 1. IDEM (latinski termin za „istost i identitet”) je blisko povezan sa izvornom okolinom (prošlost pojedinca, od najdaljih korena do najskorijih relacionih iskustava), sa srži korena identiteta; to je skup iskustava u istoriji svakog ljudskog bića, od rođenja do sadašnjeg trenutka, svet tradicija, skup relacionih, afektivnih i intelektualnih akumuliranih iskustava u istoriji svakog pojedinca. Idem je „moja tradicija i moja kultura” i, kao takav, takođe, i „škodljiv način znanja”. Formiranje Selfa u bipolarnoj mapi koincidira sa IPSE (latinski termin za njemu/njoj, lično) i označava refleksivnu dimenziju, svest o selfu kroz nastajanje iz Idem-a. Ipse koincidira sa svesnim Selfom, i razvija se iz lingvističkih, gestikularnih, etičkih kodova, internalizovanih kao identifikacija iz izvorne okoline. Konačno, autor identifikuje treće mesto bipolarne mape kao AUTOS (grčki termin za On), sredstvo za reorganizovanje selfa koje se otkriva u proizvodnji simbola, simboličko-poetska sposobnost koja predstavlja izvor svih ovih kompleksnih događaja koji povezuju individuu sa njenim originalnim matricama s jedne strane i njenim postajanjem sa druge; Autos održava Self u stanju trajno nestabilnog ekvilibrijuma između konzervativne dimenzije i transformativne dimenzije, tako prelazeći iz heteronomije (pokoravanje zakonu drugoga) u autonomiju (konstrukcija simbola oko kojeg artikuliše sopstveni zakon). Stefano Bolonjini (1991) je razvio teoriju Selfa fokusirajući se na dijadu pacijent – analitičar u radu. Bolonjini ističe razlike između termina „Ego i Self”. Ego definiše u skladu sa Laplanšom i Pontalisom (1967) kao: (1) nukleus svesnosti i skup aktivnih mentalnih funkcija; (2) organizator odbrana; (3) delovanje, posredovanje između spoljašnje stvarnosti, Ida i Superega. „Self” je skup reprezentacija koje se tiču same osobe kada je ona objekat (potencijalni ili stvarni) sopstvenog subjektivnog doživljaja. Za razliku od Ega, Ida i Superega, koji su dinamične komponente psihičkog aparata, self je sadržaj aparata, na isti način kao reprezentacije objekata. Budući da je jedinica sa kontinuitetom tokom vremena, self je konfigurisan kao jedna interna struktura psihe, u kojoj, međutim, on ima kompleksnu lokaciju: razne i često suprotstavljene
363
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online