Nazad na sadržaj
(ʼvezeʼ) domena psihičke unutrašnjosti i društvene spoljašnjosti. U zborniku „Povezani self u psihoanalizi: pionirski rad Enrikea Pišon-Rivijea” (Loso, Siton i Šarf, 2017) o životnom doprinosu Pišon-Rivijea, u recenziji Letisije Fjorini stoji: „Pišon-Rivije je predložio socijalnu psihologiju za psihoanalizu, naglašavajući neophodne veze između unutrašnjih i spoljašnjih svetova”. Pored toga, Kernbergova recenzija istog zbornika glasi: „Pišon-Rivijeov originalni koncept ʼvezeʼ objašnjava relacione veze između self i objektnih reprezentacija, i proširuje koncept veze na opis nesvesnih formiranja intrapsihičkih grupa.” Prema Pišon-Rivijeu (1971), terapeutski proces počinje sa ʼpostojećimʼ (ono što je eksplicitno manifestovano), koje dovodi do terapeutovih tumačenja. Postojeće tumačenje – novi pokret je radna jedinica koja čini dijalektičku spiralu. Ovo drugo pokazuje razvoj analitičkog procesa sa svojim naizmeničnim progresijama i regresijama. Ideje Pišon-Rivijea o ʼinternoj grupiʼ dalje je razvijao Samuel Arbiser (2013), koji opisuje kako ove unutrašnje povezujuće strukture, inkorporirane tokom evolutivnog razvoja, reprodukuju sociokulturni svet u unutrašnjem svetu, i kako su u konstantnoj razmeni sa povezujućim strukturama sadašnjeg okolnog spoljašnjeg sveta. Ovi mostovi između unutrašnjih i spoljašnjih svetova omogućavaju psihoanalizi da neguje mitove koji su deo latinoameričkog identiteta, što je tema kojom se bavi i psihoanaliza (Santamarija Fernandez, 2000) i sociologija (Tinerman Bernhajm – Tünnermann Bernheim , 2007). Alberto Kabral (2017) utvrđuje razliku između onih autora sa kojima neko deli tek vremensku blizinu, i onih koji zbog svoje sposobnosti da primete subjektivnost svog vremena, kao i uticaje istog, zaslužuju da se smatraju savremenima. Shodno tome, kapacitet Pišon-Rivijea da uoči konceptualnu korisnost ʼpovezanog Selfaʼ i napravi most između psihoanalize i socijalne psihologije određuje ga kao istinskog savremenika. VII. B. Osamdesete, devedesete i početak XXI veka Roberto Dorija Medina Egia ( Roberto Doria Medina Eguía ) , jedan od prvih koji su izučavali Ego i Self psihologiju u Argentini, istraživao je vezu između psihopatologije perverzija, graničnog poremećaja, odigravanja i lažnog selfa u ženskoj homoseksualnosti (Dorija Medina Egia i Ragide Leoneti, 1980). Horhe Garsija Badarako ( Jorge García Badaracco , 1986) je predstavio „Identifikaciju i njenu promenljivost u psihozama: važnost koncepta ʼobjekta koji uznemirujeʼ” na IPA Kongresu 1985. godine, čiji se jedan deo odnosi na objašnjenje veze između njegovog originalnog doprinosa „Objekta koji uznemiruje” (Videti poglavlje TEORIJE OBJEKTNIH ODNOSA) i konceptualizacija Selfa Vinikota i Kohuta. Nadovezujući se na svoj rad iz 1979. godine „La psicología psicoanalítica del self” („Psihoanalitička Self psihologija”), u kojem je izneo kritički prikaz Kohutovih ideja u pogledu razvoja Selfa, patologije i kliničkih manifestacija kod narcisističkih poremećaja ličnosti, „La teoría
377
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online