Nazad na sadržaj
govore o „paktu” ili pre „ugovoru”, između analitičara i pacijenta (Ečegojen – Etchegoyen , 1991). Pacijent i analitičar imaju odgovarajuće, ali asimetrične uloge, stavove i zadatke, i u eksternom i u internom setingu. Važno je naglasiti da će ova dva aspekta setinga uticati jedan na drugog. Pacijent će morati da prihvati uslove setinga i da bude voljan da sarađuje najbolje što može da bi ih ispunio. Analitičar će, takođe, morati da pristane na ispunjavanje tih uslova. Svako nepridržavanje uslova od strane pacijenta biće predmet analize, i samim tim postati deo analitičkog procesa. Međutim, pacijent pruža setingu i sopstveni ugao gledanja, koji je pod uticajem njegovih nesvesnih fantazija, koje će analitičar morati da interpretira. Analitičar bi takođe trebalo da uzme u obzir i sva zapažanja pacijenta o njegovim greškama (Rozenfeld, 1987; Limentani, 1966). Ferenci je zagovarao veću tehničku elastičnost; on je verovao da bi održavanje tradicionalnog setinga u tretmanu težih pacijenata moglo da ugrozi razvoj i opstanak terapije. Ferenci (1928, 1955) je uveo ideju „takta”, prema kojoj analitičari mogu da promene svoju tehniku za svakog pacijenta, kako bi potpomogli napredovanje analize. Međutim, ovo nije značilo da analitičari mogu da rade šta god žele u ordinaciji. Ferenci je razdvajao koncept analitičkog takta od ljubaznosti. On je govorio o drugom osnovnom pravilu psihoanalize po kojem, ako neko želi da analizira druge, on prvi mora da bude podvrgnut analizi. Ferenci je smatrao da bi na ovaj način tehničke razlike među analitičarima mogle da nestanu. Hose Bleger (1967), verovatno prvi analitičar koji je napravio sistematičnu studiju o setingu, opisao je analitičku situaciju, sledeći Gitelsona (1952), kao ukupnost fenomena koji se dešavaju u odnosu analitičar – pacijent. On ovu situaciju raščlanjuje na sledeći način – proces : fenomeni koji se mogu izučavati, analizirati i tumačiti, i okvir [ encuadre ]: ne-proces, u smislu da je sačinjen od konstanti unutar čijih granica proces može da se razvija. Prema Blegeru, kada se pacijent susretne sa analitičarevim predloženim setingom – idealno normalan okvir – nije lako otkriti osnovne nesvesne fantazije koje ostaju neme; one neće postati očigledne sve dok ne dođe do poremećaja setinga. Za Blegera, pacijentova preovlađujuća nesvesna fantazija je da je seting mesto gde se njegovo/njeno telo stapa sa primitivnim majčinim telom. Dakle, ovde analitičarev seting funkcioniše kao kontejner „nemog” pacijentovog setinga, koji podrazumeva „psihotični deo ličnosti”. Pod ovim poslednjim Bleger misli na primitivni Ego koji je nediferenciran zbog simbiotske veze sa telom majke. Diskutujući o onome što naziva „prirodna istorija analitičkog procesa”, Melcer (1967, str. 10) razlikuje dva tehnička pitanja. Jedno podrazumeva ono što on naziva „prikupljanje transfera”; drugo „stvaranje setinga”. On razlikuje ove dve stavke, naglašavajući da koliko god interpretacija bila važna za „lek” i razvijanje „uvida”, to nije glavni rad analitičara u smislu utvrđivanja i održavanja analitičkog procesa. Ovo se vrši, prema Melceru, kroz „stvaranje setinga”, konstantan rad u kojem procesi transfera pacijentovog uma mogu naći izraz. Bionova koncepcija setinga podudara se sa Frojdom u tome da se „analiza mora voditi u atmosferi deprivacije”, tako da „ni u jednom momentu ni analitičar ni analizand ne smeju izgubiti
404
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online