Nazad na sadržaj
Međutim, iako se interni seting obično odnosi na analitičara, ne postoji razlog da se on ne razmatra i u odnosu na pacijenta . Specifičnost analitičke situacije leži u spremnosti pacijenta da dopusti slobodno izražavanje nesvesnih afekata, konflikata i fantazija, i responzivnosti analitičara da ih shvati. Da bi pacijent mogao da izrazi svoje nesvesne fantazije, biće mu potrebno određeno mentalno stanje koje nije lako postići, kako bi prihvatio obavezu da nastoji da se pridržava slobodnog asociranja. Prema Frojdu, ovo osnovno pravilo sastoji se od toga da se pacijenti „uzdrže od bilo koje svesne refleksije i da se prepuste, u stanju tihe koncentracije, praćenju ideja koje su im došle na um spontano (nenamerno) […] čak i ako su neprijatne, suviše nerazumne, nevažne ili nerelevantne” (Frojd, 1924, str. 195). Mnoštvo drugih analitičara istražilo je i razvilo sopstvenu misao o „analitičkom stavu”, sledeći Vinikotov koncept holdinga i olakšavajuće okoline (Vinikot, 1965, Klauber, 1981, Bolas, 1987, Parsons, 2014), u kojem analitičar nudi sebe kao objekt da ga pacijent koristi. Ovo je proširilo polje razumevanja analitičkog procesa, uključujući transfer i kontratransfer i analitičarev afektivni odgovor (King, 1978). Džozef Sandler (1976) je opisao koncept analitičareve uloge responzivnosti, koja se odnosi na kapacitet analitičara da se nesvesno identifikuje sa internim objektom koji pripada pacijentu i da se upusti u odigravanje u sesiji. Analitičar tek naknadno postaje svestan onoga što se dogodilo i tada je sposoban da formuliše interpretaciju u vezi sa zamišljenim značenjem onoga što se dogodilo. Ova vrsta odigravanja može uključivati analitičarevo telo, u smislu ponašanja ili određenog telesnog odgovora. U okviru italijanske psihoanalize (npr. Bolonjini, Bonaminio, Kjaneze – Chianese , Čivitareze, Fero), koja je sledila rad Vinikota i Biona, došlo je do razvoja mišljenja o različitim elementima analitičkog stava analitičara, proširivanjem razumevanja koncepata kontratransfera i konstrukcije, i fokusiranjem na „osobu analitičara”, uključujući njegovo telo. Bolonjini je istraživao temu psihoanalitičke empatije (2004) koju on pronalazi u momentima dubokog emocionalnog kontakta i uvida između analitičara i pacijenta u sesiji: „srećna kombinacija emocije, mašte i refleksije, koja je omogućila i pacijentu i meni da u potpunosti shvatimo šta se dešava.” (2004, str. 13). Opis kvadranata setinga, Antonina Feroa, doprineo je proširenju koncepta setinga (1998). Ovo su četiri glavne definicije setinga koje se, uz isticanje različitih preovlađujućih značenja, spajaju kako bi formirale seting kao celinu. Prvi kvadrant je skup formalnih pravila (kauč, učestalost, cena i tako dalje). Drugi podrazumeva mentalno stanje analitičara, koje se, prema Ferou, menja u zavisnosti od projektivnih identifikacija pacijenta i predstavlja ključni uslov za napredovanje analize. Treći kvadrant odnosi se na seting kao cilj, a kršenje setinga od strane analizanda vidi kao pokušaj komunikacije, naročito u slučaju pacijenata sa težim bolestima. Fero ovde naglašava perspektivu drugačiju od one tradicionalne; on smatra da kršenje pravila može predstavljati način komunikacije, a ne manifestaciju odigravanja (Limentani, 1966, takođe je naglašavao ovakvo shvatanje odigravanja kao komunikacije). Konačno, poslednji kvadrant uključuje remećenje setinga od strane analitičara, na osnovu ideja Hosea Blegera.
408
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online