Nazad na sadržaj
interpretativne poruke kojima će preneti svoj interpretativni odgovor. Kod stilske komplementarnosti neophodno je da forma i sadržaj bilo koje intervencije budu rezultat najprilagođenijeg interpretativnog odgovora, u smislu urgentnosti, preovlađujuće anksioznosti i odbrana uključenih u svakom trenutku. II. B. „Preadaptirani pacijent” Ovaj koncept predstavlja produžetak i kasniju elaboraciju Libermanovog ranog interesovanja za psihosomatske slučajeve, što je originalno upotrebljeno kao primer u njegovoj doktorskoj tezi o „Psihosomatskoj semiologiji” (1947). U povratku na ovu temu (Liberman, 1982), organske crte nisu jezgro psihosomatske karakterizacije, već pre preadaptiranost na sredinu i dominantne kulturološke vrednosti koje se ne dovode u pitanje. Preadaptirana osoba se adaptira na realnost na pasivan, nekritički način. Suštinska posledica ove sredinske „preadaptacije” je odlaganje/ukidanje i potcenjivanje telesnog i emocionalnog selfa, odatle i Libermanova formula „ preadaptiranog sredinskog selfa ” nasuprot „ odbačenog i potčinjenog telesnog selfa ”. Signali koji dolaze iz emocionalnog i telesnog sveta ignorisani su zbog pogrešne/neispravne konstrukcije simbola od strane deficitarnog simboličkog aparata . Kada telesni stimulusi nisu integrisani u psihički proces, um pati od deficita čiji je rezultat nadmoćnost spoljašnjosti nad unutrašnjošću. Primetne su konceptualne veze sa traumatizovanim „mudrim detetom” Šandora Ferencija (1931, 1949) i „lažnim selfom” Donalda Vinikota (1955), koji se razvijaju u uslovima „nedovoljno dobrog majčinstva”. Kao što je pomenuto na početku, neophodnost pribegavanja ovim, takozvanim pomoćnim disciplinama, bila je rezultat metodološke odluke u skladu sa njegovim projektom da psihoanalizi pruži veću naučnu osnovu; kao rezultat toga, bilo je neophodno za Libermana da uspostavi specifičnu empirijsku osnovu za psihoanalizu. Gledanje na analitičku seansu kao na dijalog uokviren unutar ljudske interakcije zahteva da proučavanje nesvesnog u seansi bude razlikovano od proučavanja seanse spolja, u kom slučaju bi učešće oba člana dijade, kao i odgovornost svakoga od njih za terapeutski ili jatrogeni ishod procesa, bilo potrebno procenjivati uz najmanju moguću subjektivnost. Unutar seanse je nemoguće, pored toga što nije ni preporučljivo, odvojiti se od nečije subjektivnosti, s obzirom da su oba člana obavezno uronjena u emocionalnu atmosferu transfera – kontratransfera. Drugačiji slučaj je kada se seansa proučava spolja. Da bi zadržao takvu objektivnosti, on je insistirao na potrebi za oslanjanjem ovih ispitivanja na takozvane „pomoćne discipline”. Važno je napomenuti da Liberman nije zamenio novu psihopatologiju klasičnom: njegov doprinos je promovisao originalnu „sistematizaciju psihoanalitičkog kliničkog rada”, počevši od specifičnosti njegovog metoda. To je bio rezultat gore pomenute metodološke odluke.
429
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online