Nazad na sadržaj
i mukotrpnom opusu koji se odnosi na ono što je ovaj autor nazvao DLA (Algoritam Davida Libermana). Drugo, sledeći inovativan pravac kojim je krenuo njegov rad, leži u njegovom direktnom značaju za savremenu praksu, kako za evaluaciju, tako i za kliničke implikacije za psihoanalitički rad, jer pruža inovativne alate za bavljenje aktuelnom psihopatologijom, u svoj njenoj složenosti i heterogenosti. Specifičan primer daljeg razvoja u ovoj oblasti je reformulacija procesa slobodnog asociranja, interpretativnih intervencija i celokupnog kliničkog setinga, Samuela Arbisera, sa povoljnim kliničkim posledicama za pacijente fobično-opsesivne i perverzne strukture: „...(Činjenica da) formulacija nije zadržala klasičnu formu interpretacije i veoma jasno se naginjala u pravcu upozorenja, bila je u skladu sa jezikom akcije , što je jedini jezik koji pacijent koristi i razume (pragmatična distorzija – Liberman, 1971–2)...” (Arbiser, 1994, str. 741; originalno naglašavanje).
IV. ZAKLJUČAK: METODOLOŠKA KOMPLEKSNOST
Pretpostavlja se da uzastopne faze konceptualnog razvoja Libermanove Teorije komunikacije , obeležene povezivanjem sa tradicionalnim psihoanalitičkim konceptima, leže u osnovi klinički uočljivog komunikativnog dijaloga, sa terminologijom Teorije komunikacije , semiotike i lingvistike, i rezultujućom visokoindividualizovanom multidimenzionalnom dijagnostičkom sistematizacijom, sa implikacijama za klinički proces i tehniku, postavljaju set metodoloških pitanja i kontroverzi. Neke od ovih kontroverzi su relevantne za mnoga druga područja psihoanalitičkih istraživanja, kad god se koriste empirijska preciznost, kategorizacija i ukrštanje sa pomoćnim poljima. Liberman je opisao svoj napor kao čvrsto stremljenje ka demistifikaciji psihoanalize i njenom izvlačenju iz tendencije da postane kliše, forma indoktrinacije, što su rizici kojima pishoanaliza može biti izložena zbog svoje jedinstvene prirode i prakse, teorijskog diverziteta koji obuhvata i relativne izolovanosti iz naučno-akademske zajednice. Da bi izbegao ove zamke, rad Davida Libermana nastoji da dosegne jedinstvenost svake individue u neograničenom poštovanju različitosti ljudskog stanja. Sa tim ciljem, on usmerava svoj rad ka oblikovanju odgovora na sledeća epistemološka i metodološka pitanja: – Kako pomiriti suprotne ciljeve metode koja nastoji da naglasi jedinstvenost svakog pacijenta, dok bi istovremeno trebalo da sistematizuje i tumači apstraktne koncepte, što je neophodnost u svakoj nauci?
432
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online