Nazad na sadržaj
implikacija ljudske relacionalnosti i vezivanja. Ferbern je ispitivao psihodinamiku privrženosti fizički ili emocionalno odsutnih roditeljskih figura. Vinikot je osvetlio suptilne načine na koje sigurna privrženost omogućava razvoj ličnog doživljaja sebe i načine na koje odsustvo takvih roditeljskih funkcija adaptivno koči takav razvoj. Levaldov inovativni teoretski rad sugeriše da očigledna odvojenost između subjekta koji se vezuje i objekta privrženosti preklapa nivo organizacije primarnog procesa u kome self i drugi postoje na različitim stepenima međusobne nediferencijacije. Levald (1988) navodi da se zdravi objektni odnosi sastoje ne toliko od jasne odvojenosti selfa od drugih, već od sposobnosti da se, u dijalektičkim tenzijama, sadrže različite međusobno obogaćujuće forme povezanosti. I, najzad, Salivan i savremeni interpersonalisti doprineli su našem shvatanju načina na koje se nestalnosti ranih iskustava vezivanja ( attachment ) odigravaju u sadašnjim odnosima, uključujući transfer – kontratransfer odnos sa analitičarem. U ovoj tački evolucije psiholoških ideja, teorija privrženosti i psihoanalitička teorija [objektnih odnosa] nude uzbudljivu mogućnost za približavanje koja je međusobno obogaćujuća” (Mičel, 1998, str. 193). Postfrojdijansko interesovanje za ulogu objekta u razvoju psihičkog aparata je jedno intenzivno područje preklapanja sa radom koji dolazi iz Francuske i Montreala, gde savremeni francuski analitičari govore o „trećem modelu”: modelu psihičkog aparata koji pretpostavlja prvu fazu ljudskog života, u kojoj se bebin um mora razmatrati u kontekstu starateljskog okruženja (model dve osobe) pre nego što se diferencira u jedan ili drugi od dva (jedna osoba) frojdijanska modela, topografski i strukturalni. U ljudskom razvoju, dvoosobni um prethodi umu jednoosobne psihičke autonomije nagona, odbrane i intrapsihičke fantazije, koji opisuje Frojd. Grin shvata Vinikota na ovaj način, a Brise (2005b, 2006), Rid (2008a, 2008b) i drugi, sledili su ovaj primer. Ovo može da bude još jedno zajedničko polazište psihoanalitičkog istraživanja koje je poniklo na međunarodnom nivou, pored transfera i kontratransfera na koje je ukazao Gabard 1995. godine. Levaldova (1960) izjava: „Instinktivni nagoni su primarno povezani sa ʼobjektimaʼ, sa ʼspoljašnjim svetomʼ, isto kao i Ego. Drugim rečima, instiktivni nagoni organizuju okruženje, kao što i njih organizuje okruženje, što je podjednako istina za Ego i njegovu realnost... Uravo uzajamnost organizacije, u smislu da jedno drugo organizuju, što predstavlja neraspletivu međusobnu povezanost ʼunutrašnjeg i spoljašnjeg svetaʼ...” (ibid, str. 23.), ima odjeka kod savremenih francuskih analitičara sa obe strane Atlantika. Mnoge evropske škole objektnih odnosa i severnoameričke relacione škole uključuju i konceptualizaciju ʼprimarne ljubaviʼ Šandora Ferencija i Majkla Balinta i Balintovu ʼosnovnu greškuʼ i druge, kao temelj za buduće obogaćivanje objektno odnosne misli i tehnike. 3. Najuža definicija psihoanalitičke teorije objektnih odnosa ograničava ovaj termin na „britansku školu psihoanalize” Melanije Klajn i Ferberna i na srodne pristupe Gantripa (1961, 1971), Vinikota (1955, 1963), Vizdoma ( Wisdom , 1963, 1971), Saderlanda ( Sutherland , 1963). Ovo shvatanje teorije objektnih odnosa tradicionalno je suprotstavljeno Ego psihologiji i u Severnoj Americi i u Evropi.
439
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online