Nazad na sadržaj
II. C. Koreni kod Šandora Ferencija i Ota Ranka Dalje, o problemu objektnih odnosa u klasičnoj teoriji nagona, gde subjekat stvara objekte na osnovu iskustva zadovoljenja/osujećenja nagona, Šandor Ferenci bio je jedan od prvih analitičara koji je eksplicitno prihvatio (I) da objektni odnosi postoje od samog početka života i (II) da se objektni odnosi mogu naći u najdubljim strukturama uma (Hajnal – Haynal , 1988; Kohon, 1986). Zajedno sa njegovim uticajnim doprinosima teoriji kliničke tehnike, koja je zasnovana na analizi pacijenata koji su regresirali, Ferencijevo isticanje neuspeha rane sredine i dečje traume uobličava kontekst razvoja teorije objektnih odnosa u britanskoj školi Melanije Klajn, Ferberna, Balinta i Vinikota. (Vidi takođe poglavlja KONTRATRANSFER, INTERSUBJEKTIVNOST) Knjiga Ota Ranka Grundzuege einer genetischen Psychologie (Kratak uvod u genetičku psihologiju) (1927) uvodi koncept ʼpreedipalnogʼ u poglavlju pod naslovom „Geneza objektnog odnosa”, dajući tako značaj ideji da postoji razvojna faza pre Edipovog kompleksa, što je takođe oformilo jedan suštinski deo porekla teorije objektnih odnosa. Rankov doprinos predstavlja jedan u nizu odlučnih prekida sa frojdijanskim tumačenjem psihoseksualnog razvoja: „Edipova saga je izvesno duplikat epizode sa sfingom, što psihološki znači da je to ponavljanje prvobitne traume u seksualnoj fazi (Edipov kompleks), dok sfinga predstavlja samu prvobitnu traumu” (Rank, 1924, str. 144). Identifikacija sfinge – to jest ʼdaviteljkeʼ – kao „nuklearnog simbola primarne anksioznosti”, postavlja traumu kao relacionu pojavu koja se javlja na početku života, naročito u vezi sa separacijom i individuacijom.
III. ISTORIJA DALJE EVOLUCIJE: BRITANSKA TEORIJA OBJEKTNIH ODNOSA
Ideju objektnih odnosa nije bilo moguće razviti mnogo dalje od strukturalne tačke gledišta druge topografije. Frojd je nastavio da sagledava impuls kao derivativ tenzije nagona i smatrao je da su impulsi sekundarno usmereni na objekte – to jest, kad se objekti ukažu i ispostave kao uspešni u smanjivanju tenzije, što se doživljava kao zadovoljstvo. Za razvoj teorije objektnih odnosa bila je neophodna manje-više obimna revizija Frojdove teorije instinkta. Neki autori tvrde da se pojam ʼškola objektnih odnosaʼ odnosi na specifičnu grupu analitičara iz nezavisne tradicije – posebno na Ferberna, Vinikota i Majkla Balinta (up. Kohon, 1986; Hinšelvud, 1989; Spilijus i drugi, 2011). Međutim, ako ostavimo po strani organizovaniju ideju ʼškoleʼ i pređemo na problem objektnih odnosa kod Frojda, teorija objektnih odnosa razvila se duž dve ose u okviru britanske psihoanalize: s jedne stran je nezavisna tradicija u okviru Britanskog društva nakon 1945. godine; s druge strane je rad Melanije Klajn i savremenih klajnijanaca (Šejfer, 1997), koji vide važnost
444
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online