Nazad na sadržaj
drugoj topografiji, Ferbern vidi „libidinalni Ego (koji odgovara ʼIduʼ) kao otcepljeni deo originalnog, dinamskog ega” (1946: 148). Razlika u osnovnim teorijskim principima (uprkos metodološkim sličnostima) čini teoriju endopsihičke strukture nekompatibilnom sa Frojdovim strukturalnim modelom. Prema Ferbernu, generalno govoreći „za psihologiju se može reći da se svodi na proučavanje odnosa pojedinca sa njegovim [spoljašnjim] objektima, dok se, na sličan način, za psihopatologiju može reći da se svodi, nešto konkretnije, na proučavanje odnosa Ega sa njegovim internalizovanim objektima” (1943: 60; up. takođe 1941). Još jednom, odstupanje od klasične teorije je očigledno u činjenici da perspektiva objektnih odnosa ne prati klasično definisanu putanju, od nagona, preko fantazije, do konflikta i represije, već uvodi alternativni niz i izvor konflikta. Sam proces sazrevanja čini suštinski konflikt, gde se razvojna tendencija prema zrelosti sukobljava sa regresivnom tendencijom u privrženosti infantilnoj zavisnosti (1941: 38). Dok se psihopatološki model klasične teorije zasniva na ideji regresije na drugačije stanje libidinalnog razvoja, Ferbern se, umesto toga, fokusira na razne odbrambene manevre (ʼtehnikeʼ) upotrebljene tokom procesa sazrevanja. Teorija psihopatologije je od početka izneta u svetlu dve ʼvelike tragedijeʼ koje prate spliting Ega, u vezi sa (I) pojedincima koji osećaju da je njihova ljubav destruktivna za one koje vole i (II) onima koji podlegnu kompulziji da mrze , kao i da budu predmet nečije mržnje u procesu u kojem od sebe teraju svoje libidinalne objekte (1940: 26). Posebno se razmatraju patološka stanja i mehanizmi odbrane u pogledu objektnih odnosa u različitim razvojnim stepenima i fazama, uključujući rane i kasne oralne fiksacije: „emocionalni konflikt koji se javlja u vezi sa objektnim odnosima tokom rane oralne faze dobija oblik alternative, ʼsisati ili ne sisatiʼ, to jest, ʼvoleti ili ne voletiʼ... konflikt koji karakteriše kasnu oralnu fazu svodi se na alternativu, ʼsisati ili gristiʼ, to jest, ʼvoleti ili mrzetiʼ” (1941: 49). Ovo prvo karakteriše shizoidno stanje; ovo drugo, depresivno stanje. Definišući problem za pojedinca je kako da voli, a da ne uništi ljubavlju odnosno mržnjom. Shizoidna dilema obeležena je uzaludnošću; dete oseća da je njegova ljubav kriva. Nasuprot tome, depresivna osoba je podvrgnuta ambivalenciji i krivici, osećajući da je mržnja odgovorna. Revidirana psihopatologija iz 1941. godine daje opis ove tipologije na osnovu četiri ʼtehnikeʼ, koje su shvaćene kao načini za manipulaciju ʼprihvaćenihʼ i ʼodbačenihʼ objekata stvorenih tokom shizoidne pozicije. Priroda objektnih odnosa ustanovljenih tokom faze infantilne zavisnosti određuje koja će se od ove četiri tehnike upotrebiti, ili meru u kojoj će svaka od njih biti upotrebljena, tokom prelazne faze između infantilne i zrele zavisnosti. Ova tipologija obuhvata: (I) opsesivnu neurozu, u kojoj se internalizuju i prihvaćen i odbačen objekat; (II) paranoidnu tehniku, u kojoj se internalizuje prihvaćeni objekat, a odbačeni objekat se eksternalizuje; (III) histeričnu odbranu, u kojoj je prihvaćeni objekat eksternalizovan, a odbačeni internalizovan; i (IV) fobičnu poziciju, u kojoj su i prihvaćeni i odbačeni objekat eksternalizovani (1941; 46). Spliting Ega smatra se osnovnim faktorom u svakoj psihopatologiji. Dakle, etiološka distinkcija zasnovana na odbranama od specifičnih instinktivnih poriva (sisanje, griženje) ustupa
454
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online