Nazad na sadržaj
U smislu ’modifikovane analize’, važno je da se analitičar nalazi u situaciji da „radi kao psihoanalitičar umesto da radi standardnu analizu” (1962b: 168). Kako to Vinikot (1962b: 169; naglašavanje dodato) kaže: „Radim psihoanalizu kad je dijagnoza da dati pojedinac, u svojoj sredini, želi psihoanalizu. Možda čak mogu da probam i da pokrenem nesvesnu komunikaciju, kada je svesna želja za analizom odsutna... Kad sam suočen sa pogrešnim tipom slučaja, ja se preinačim u psihoanalitičara koji zadovoljava potrebe, ili pokušava da zadovolji potrebe, tog specijalnog slučaja.” Osim toga, Vinikot je smatrao da je analitičar koji je obučen u tehnici standardne psihoanalize najbolje pozicioniran za taj tip neanalitičkog rada. Vinikot (1962b: 169) je voleo da istakne da zasniva svoj analitički rad na dijagnozi i da su dijagostički kriterijumi omogućili da se klinički napravi razlika između pacijenata koji regresiraju u toku tretmana, u sklopu transfernog odnosa; i pacijenata koji su u regresiji (granični ili shizoidni) i imaju potrebu za holding sredinom u analitičkom setingu. Za ovo drugo, ’menadžment’ može da postane „sve” (1954: 279) i: „Kod veoma bolesne osobe ima veoma malo nade za novu šansu. U ekstremnom slučaju, analitičar bi morao da ode pacijentu i aktivno pruža dobro majčinstvo, iskustvo koje pacijent nije mogao da očekuje” (1954: 281-2). Tamo gde rani sredinski neuspesi nisu bili sveukupno katastrofalni, Vinikot tretira regresiju u smislu nesvesnog verovanja, koje može da postane svesna nada, „da izvesni aspekti sredine koji su izvorno zatajili mogu ponovo da se prožive, tako što će ovoga puta sredina uspeti, a ne zatajiti u svojoj funkciji omogućavanja nasleđenoj tendenciji kod pojedinca da se razvije i sazri” (1959: 128). Da bi se to realizovalo, međutim, na veru u obnovljeno iskustvo mora da se iskreno odgovori – to jest u okviru okruženja koje „preduzima adekvatnu adaptaciju” (1954: 281). Ono što analitičar radi i kako se ponaša, ovde nije manje važno od komunikacije sa pacijentom u transferu putem tumačenja. Klinička regresija znači organizovanu regresiju, pri čemu analitičar reaguje na pacijentovu potrebu za unutrašnjim, kao i za spoljašnjim setingom. Ovo uključuje pribavljanje životnog ili potencijalnog prostora, u kome pacijent može da nađe nove načine da povrati sebe; otud „regresija u potrazi za istinskim selfom” (1954: 280). Sveukupno, uz Gantripa (1961, 1968), generalno se smatra da je Vinikot (1954, 1960) istakao suštinsku važnost neuspeha majčinskog objekta (’sredinski nedostatak’) u ranoj etiologiji patološkog razvoja, koja potom može da rezultira konfiguracijom lažnog selfa: površnog, ka spolja usmerenog i u osnovi neautentičnog naspram istinskog selfa, koji podrazumeva integraciju svesnog i nesvesnog unutrašnjeg sveta pojedinca. Osim toga, Vinikotovi traktati o razvojnoj vrednosti agresije (1951), upotrebi objekta (1969) i njegove teorije o prelaznim objektima i prelaznim pojavama (Vinikot, 1953, 1965), transferu – kontratransferu (1949) i drugo, imaju široku primenu u proučavanju razvoja, kliničke teorije i tehnike i interdisciplinarnim studijama o kreativnosti i umetnosti.
459
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online