Nazad na sadržaj
integrisana snaga utiče na interpersonalne odnose koji se razvijaju i koji zauzvrat na njih deluju; 3. Ono što se naziva ʼselfomʼ nije ništa drugo do zbirka reflektivnih procena ranih staratelja; 4. Anksioznost, pretnja po sigurnost, može jedino nastati u interpersonalnom kontekstu; 5. Self održava svoj integritet selektivnom nepažnjom na one aspekte ponašanja koji pobuđuju anksioznost; 6. Temelj moralnih koncepata leži u detetovoj percepciji roditeljskog odobravanja ili neodobravanja; 7. Seksualnost je važna, ali nije centralna motivaciona sila u životu; 8. Psihopatologija je posledica erupcije self stanja koja su disocirana i čije ispoljavanje izaziva anksioznost; 9. Tretman treba da se fokusira na relacioni kontekst anksioznosti; i 10. Zbog toga, aktivno učestvovanje terapeuta je poželjnije od njegove opuštene anonimnosti. Kontratransfer igra glavnu informativnu i usmeravajuću ulogu u tretmanu” (Ahtar, 2009, str. 151). Salivan se, generalno, smatra teoretičarem koji posvećuje malo pažnje procesima psihičke unutrašnjosti i genetskim korenima transfera.
V. B. Savremeni razvoji
V. Ba. Kernberg Od kraja 1970-ih, Oto F. Kernberg razvija verziju teorije objektnih odnosa u okviru Frojdovog strukturalnog modela i Hartmanove Ego psihologije. U njegovom pristupu, objektni odnosi se shvataju kao „suštinski organizator Ega” (Kernberg, 1976, str. 38) i „self-objekat-afekat celine” (Kernberg, 1976), kao primarne odrednice opštih struktura uma (Id, Ego, Superego). U svojoj najnovijoj teoriji integracije,Kernberg (2004, 2015) je predložio opšti razvojni okvir koji integriše psihoanalitičku teoriju razvoja, ukorenjenu u teoriji objektnih odnosa, sa neurobiološkim aspektima razvoja. Njegov opšti zaključak odnosi se na paralelan i uzajamno uticajan razvoj neurobioloških afektivnih i kognitivnih sistema, koji su kontrolisani genetskim odrednicama, i psihodinamskih sistema koji odgovaraju i realnosti i motivisanim distorzijama unutrašnjih i spoljašnjih odnosa sa značajnim drugima. U ovom modelu (Kernberg, 2004, 2014, 2015, 2016), značajne oblasti neurobiološkog razvoja, naime, aktivacija afektivnih sistema, diferencijacija selfa od drugih, razvoj teorije uma i empatije, evolucija self strukture i razvoj procesa mentalizacije, integrisane su u kontekstu psihoanalitičke teorije objektnih odnosa. Spajajući razvojne neurobiološke i razvojne psihoanalitičke studije, Kernberg (2015) ističe dinamsku kompleksnost najranijih nedelja i meseci života. Već tokom ʼsimbiotske fazeʼ ʼdeluziono/iluziono-somatsko-psihičkeʼ fuzije (Maler i saradnici 1975, str. 45) koju karakteriše odsustvo granica između selfa i drugog (Fonađi, 2001), kada su beba i majka jedna ʼoperativna celinaʼ, pojavljuju se ne samo glavni primarni afekti nego i rane težnje ka diferencijaciji selfa i drugog – što je preduslov teorije uma – i rudimenti empatije. Tokom prvih 6 do 8 nedelja života
469
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online