Nazad na sadržaj
oblika prema osećaju ograđenosti, otkucaja prema osećaju ritma, čvrstoće prema osećaju ivičnosti. Nizovi, simetrije, periodičnost, ʼoblikovanjeʼ kožom na kožu, čine primere susednosti i sastojke iz kojih se pomaljaju počeci rudimentarnog doživljaja selfa” (Ogden, 1989, str. 30-31). Ključni doprinos ovde je u tome što susednost površina stvara doživljaj senzorne površine, a ne osećaj da se dve površine sjedinjuju bilo u diferencirajućoj suprotnosti ili u stapanju. V. Bc. Relacioni modeli Raznoliki relacioni modeli u severnoameričkom konceptualnom pejzažu ističu analitičku subjektivnost, pitanja roda i seksualnosti, traumu, rani razvoj i primitivna stanja (Haris, 2011). Proučavajući ovaj pejzaž, Haris navodi da „iako postoji mnogo struja, mnogo uticaja i mnogo istaknutih ličnosti... Mičel (1988, 1993 a i b, 1997, 2000) je bio… katalizator, pisac i mislilac…koji je pokrenuo ovaj pokret” (str.704). V. Bca. Džej Grinberg i Stiven Mičel U svojoj publikaciji Objektni odnosi u psihoanalitičkoj teoriji (1983), Grinberg i Mičel tvrde da su u središtu kliničke psihoanalize oduvek bili odnosi pacijenta sa drugima. Kako nastaju ti odnosi? Kako funkcionišu? Kako se transformišu? Kako odnosi sa drugima treba da se shvate u okviru psihoanalitičke teorije? Oni navode da postoje dva osnovna rešenja problema lociranja odnosa u psihoanalitičkoj teoriji: model nagona, u kome se odnosi sa drugima stvaraju i uobličavaju potrebom za zadovoljenjem nagona; i razni relacioni modeli, u kojima se sami odnosi shvataju kao primarni i nesvodivi. Ovi autori istražuju razilaženja i međusobno delovanje ova dva modela i komplikovane strategije koje su glavni teoretičari usvojili u svojim naporima da se pozicioniraju u odnosu na ove modele. Oni, dalje, pokazuju da mnoge kontroverze i običaji u dijagnozi i psihoanalitičkoj tehnici mogu u potpunosti da se shvate samo u kontekstu dijalektike između modela nagona i relacionih modela. U publikaciji su razmatrani različiti autori kao što su Klajn, Vinikot, Kernberg i Kohut, združeni u zalaganju za primat objektnih veza i ʼrelacionogʼ iskustva. Nakon 1983. godine, Mičel (1988, 1993, 1997, 2000) je dodatno razvio relacionu perspektivu, uzimajući u obzir metapsihološka pitanja, klinički proces, modele uma i dijadni tok analitičkog rada. U svojoj publikaciji Nada i strah 1993. godine, Mičel je izneo relacionu revoluciju, sa malim r: revoluciju u tome „šta analitičar zna (kao kod Lakana…) i revoluciju u tome šta pacijent želi (kao kod Ferencija)” (Haris, 2011, str. 704). Kasnije, povezavši se ponovo sa Levaldovim gledištem o ranom razvoju, Mičel je počeo da se bavi aspektima relacionalnosti koji nastaju u najranijim privrženostima.
473
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online