Nazad na sadržaj
doći do formiranja patološke simbioze gospodara i roba, sa međusobno zamenljivim ulogama koje su opet, uzajamno preko potrebne. U ovoj trajnoj fiksaciji na dati objekat koji uznemiruje, nijedan član tog simbiotskog odnosa ne može da dostigne istinsku individuaciju niti autonomiju. Mentalno bolestan pacijent je zarobljen u odnosu ovo dvoje. Ovaj nezdravi zaplet koji uznemirava može da dekonstruiše jedino treća strana, koja pruža strukturnu funkciju za nezaštićeni i nezreli Ego. Biti posmatran i biti viđen kao bolesna ili luda osoba ima potencijal da dovede do bolesti. Međutim, u osobi uvek postoji i zdrav potencijal, bez obzira na to koliko je bolesna. Tek kada drugi spasu istinski self , i sve dok postoje neophodni uslovi, self je u stanju da se postepeno deidentifikuje iz prisustva toliko da oseća da je „viđen” kao zdrav, a ne bolestan (bolestan onako kako su ga roditelji „ videli ”). Tek tada možemo računati na drugu osobu ili druge i odreći se omnipotencije kojom održavamo simptome kao odbranu, da bismo izbegli uspostavljanje zdravog međuzavisnog odnosa. Upravo u ovoj funkciji treće strane terapeut može da uoči, izvan patogenih i patoloških identifikacija, nedovoljno razvijenu potencijalnu zdravu suštinu , sputanu i maskiranu identifikacijama i likovima koji je kriju, što Vinikot opisuje kao lažni self . „Defanzivna organizacija u kojoj je prisutno prerano preuzimanje majčine funkcije staranja, tako da se beba ili dete prilagođava okruženju istovremeno štiteći i skrivajući istinski self, ili izvor impulsa” (Vinikot, 1989, str. 47). Ova skrivena potencijalna suština odgovara aspektima Ega koji su disocirani i zaustavljeni tokom njegovog razvoja. Gradi se lik kako bi se istinska skrivena osoba držala „u životu”. To umirujuće, strukturirajuće prisustvo, koje podstiče razvoj resursa Ega da se brani od psihopatskih radnji koje nameću drugi, sledi model alteracija Ega koji je Frojd opisao u Završenoj i nezavršenoj analizi (Frojd, 1937). Ono što se tada javlja je ono što je Balint zvao „novi početak”: „…(a) vraćanje na nešto ʼprimitivnoʼ, na tačku pre početka manjkavog razvoja, što bi se moglo opisati kao regresija, i (b) u isto vreme, otkrivanje novog, prikladnijeg načina koji zapravo znači progresiju” (Balint, 1968, str. 159). Iz tačke gledišta Garsije Badaraka, ovaj trenutak je povezan sa deidentifikacijom onih bolesnih, ali neophodnih prisustva, koji su istrošeni u terapeutskom procesu psihoemocionalnog ponovnog razvoja. „Postoji period deidentifikacija objekata koji uznemiruju, u kojem pacijent oseća da ne može da se vrati na ono što je bilo pre. Patogeni likovi sa kojima se nekada identifikovao postaju zamagljeni i dolazi do niza transformacija u psihičkom aparatu. S obzirom na to da su ove nove konfiguracije vrlo nove, one još uvek ne predstavljaju koherentnu sliku” (Garsija Badarako, 1980, str. 271). Međutim, Garsija Badarako upozorava da je unutrašnja deidentifikacija sa prisustvima koja uznemiruju jedan dugotrajan, postepen i mukotrpan proces, budući da pacijent može da pomeša deidentifikaciju određenog prisustva u sebi sa osećanjem praznine ili smrti koje ga je i odvelo u bolest.
491
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online