Nazad na sadržaj
objekt ljubavi, ili svaki transfer, produžetak Ega ili introjekcije („Introjekcija i transfer”, 1909). Njegov pogled usredsređen je na detetovu istoriju i razrađen na osnovu detetovog autoerotskog ulaganja u njegove organe: u tome leži matrica onoga što se ponavlja u transferu. „Prva ’ljubav prema objektu’ i prva ’mržnja prema objektu’ su, takoreći, iskonski transferi, koren svake buduće introjekcije”, tako da transfer nije karakteristika neuroze već preuveličavanje normalnog mentalnog procesa (str. 41). U svom „Kliničkom dnevniku” i kasnijim spisima Ferenci se zalaže za produbljivanje teoretizacije tehnike i za metapsihološku refleksiju na psihičke procese analitičara, otvarajući tako put za predstojeći razvoj mnogih analitičara. III. A. Džejms Strejči Koliko je onda bila važna identifikacija i „tumačenje” kvaliteta i ishoda psihoanalitičkih tretmana? Ostavljajući po strani ono što bi se moglo podrazumevati pod aktivnošću „tumačenja”, stepen pažnje koju je analitičar posvetio indikacijama transfera svog pacijenta postao je predmet kontroverze. Strejči je 1934. godine slavno tvrdio da je, po njegovom mišljenju, „krajnji instrument psihoanalitičke terapije” (1934, str. 142) jedina klasa „mutativnih” interpretacija, ona koja se sastoji isključivo od interpretacija transfera. (str. 154) Pod interpretacijom transfera mislio je na komentare analitičara koji su pomogli da se nesvesni aspekti transfera njegovog pacijenta osveste. Nijedna druga vrsta (ekstratransfer) ne može imati mutativni efekat. Pritom je, prema Strejčiju, mutativni efekat proizašao iz stvaranja mogućnosti za analizanda da ispravi svoju grešku kada se suoči sa kontrastima između svoje nesvesne transferne slike analitičara i „stvarne prirode analitičara”. (str. 143) Naravno, Strejčijeva jednostavna i direktna tvrdnja o „stvarnoj” prirodi analitičara kasnije će se srušiti, (donekle) suočavajući se sa savremenijim pogledima na slučajnost, stvarnost i moć analitičkog polja da indukuje „stvarni” osećaj, recimo, neprijateljstvo prema pacijentu koje se u stvari može podudarati sa analizandovom transfernom slikom. III.B. Ida Makalpajn Idi Makalpajn ( Ida Macalpine ) može se pripisati da je prvi put podvukla činjenicu da psihoanaliza ne „žanje” samo transfer („Razvoj transfera”, 1950). Kroz frustrirajuće i infantilno okruženje koje stvara, analitička situacija „proizvodi” transfer i ubire ono što poseje. Shodno tome, neki od glavnih Frojdovih naslednika, poput Melanije Klajn, Biona i Vinikota, razvijaju perspektive transfera koje značajno doprinose trenutnom razumevanju fenomena transfera u lečenju.
530
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online