Nazad na sadržaj
zauvek – može ponoviti u transferu, što dovodi do pomeranja od lažnog selfa ka pravom selfu. Kao što Vinikot piše (1963), nemoguće je da se takvi pacijenti sete nečega što se još nije dogodilo, jer je Ego odojčeta bio previše nezreo da bi to doživeo. U ovom slučaju, jedini način na koji se pacijent može ʼsetiti’ jeste da prvi put prođe kroz iskustvo te prošlosti, u sadašnjosti, tj. u transferu. Još jedan specifičan doprinos Vinikota u teoretisanju transfera odnosi se na destruktivnost. U „Upotrebi objekta i povezivanju kroz identifikacije” (1968), Vinikot opisuje neophodan vitalani i destruktivni udar koji omogućava subjektu, bilo da je reč o detetu ili graničnom pacijentu, da dozvoli postojanje objekta ili analitičara izvan sfere kontrole njegove svemoći, izvan sfere njegovih subjektivnih pojava, pod uslovom da objekat preživi transferne napade. Zahvaljujući ovom temeljnom iskušenju, „fantazija počinje za pojedinca. Subjekat sada može da koristi objekat koji je preživeo” (str. 90). Ako se takvo iskustvo ne dogodi, tada za pacijenta analitičar zauvek ostaje puka projekcija dela njegovog selfa . U radu „Mržnja u kontratransferu” (1947), Vinikot naglašava ambivalentnost koju analitičar doživljava kada se suočava sa izazovnim pacijentima. Pacijent izaziva neku vrstu mržnje koja sama po sebi nije posebna, ali čiji je intenzitet specifičan za situaciju u pitanju. „U običnoj analizi, analitičar nema poteškoća sa upravljanjem sopstvenom mržnjom. [...] U analizi psihotičnih pacijenata, međutim, analitičar koristi sasvim drugačiju vrstu i stepen napora, i upravo taj različiti napor pokušavam da opišem” (str. 197). Prema Vinikotu, ova razlika u intenzitetu između neuroze i psihoze proističe iz značajnog jaza između odgovarajućih iskustava ranih odnosa i interakcija. U teoretisanju koje se, delimično, oslanja na vinikotijanske pojmove, Rusijon (2011) raspravlja o pacijentima koji pate od narcisoidnih poremećaja identiteta koji razvijaju paradoksalni oblik transfera, „neku vrstu transfera u kom se nešto ʼokreće unazadʼ: analizand, otcepljen od bilo koje mogućnosti integrisanja pojedinačnog prošlog iskustva, vodi analitičara kroz to iskustvo” (str. 6) ...„Dakle, svetom transfera više dominiraju pitanja koja uključuju negativnost nego ona koja uključuju integraciju i povezivanje. Istovremeno, destruktivnost ili određeni oblici nagona smrti preuzimaju libido; čini se da je odnos prema objektu podređen ideji korišćenja objekta, a ne ʼklasičnijojʼ ideji o objektnim odnosima” (Id., str. 7). IV.D. Vilfred R. Bion Bion, sa svoje strane, razvija teoriju Melanije Klajn, istovremeno se u velikoj meri oslanjajući na Frojdov korpus. Ispitujući formiranje misli u psihičkom životu, Bion uvodi koncept alfa funkcije ( Learning from Experience , 1962) koja omogućava čulnim iskustvima i emocijama – beta elementima – da postanu alfa elementi i da na taj način mogu da se zapamte, simbolizuju i upotrebe u mislima i u snovima. Takva transformacija, postavljena u korenu psihe, daje pogled na svesno i nesvesno kao reverzibilna mentalna stanja unutar mentalnog iskustva.
534
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online