Nazad na sadržaj
VI. SPECIFIČNE SEVERNOAMERIČKE PERSPEKTIVE I RAZVOJ
Frojdova rana ideja o „transfernoj neurozi”, njenom uspostavljanju i izlečenju terapijskim radom, postala je jedna od glavnih ideja severnoameričke psihoanalize tokom mnogo kasnijeg perioda hegemonije „klasične psihoanalize” (termin koji označava američku Ego psihologiju 1940-ih, 50-ih i 60-ih). Iako je od tada ova ideja izgubila veći deo svog uticaja, tokom „klasične” ere uspostavljanje i razrešavanje transferne neuroze bilo je efektivno definisanje psihoanalitičkog tretmana. Tretmani kojima nedostaje jasna transferna neuroza i njena „lekovitost” često su preispitivani – da li su ili nisu „istinski” psihoanalitički. U to vreme, Strejčijevo gledište je još uvek imalo mnogo pristalica i severnoamerički analitičari „klasičnog” perioda (Američko psihoanalitičko udruženje – APsaA) našli su se u velikoj meri ograničeni svojim komentarima analizandima o transferu, ili su im bili potrebni posebni razlozi da učine drugačije. Analitička tehnika zasnovana na Strejčijevom principu bila je naširoko predavana studentima na institutima APsaA. Bez obzira na to, prihvatanje Strejčija nije bilo univerzalno, a analitički rad u ekstratransferu bio je rasprostranjen ako se što tiše vežbao. U raspravi o evoluciji koncepta transfera važno je da se prati evolucija njegovog uvek prisutnog partnera, kontratransfera. Široko je prihvaćeno (iako nedavno osporavano, videti Holms, 2014) da je, počev od Frojdovog ranog pisanja i prepiske na tu temu, kontratransfer posmatran – u početku i tokom 1950-ih i 60-ih – kao uglavnom nesvesna, veoma lična, ako ne i idiosinkratična reakcija u analitičaru koja je sprečavala ili ometala analitičarev kapacitet da funkcioniše kao analitičar određenog pacijenta izazivajući kontratransfer. Ukratko, kontratransfer je bio problem kod analitičara, za koji se često, ako ne i redovno, smatralo da zahteva dalji analitički (ili barem samoanalitički) rad analitičara koji radi. Uprkos paralelnom transferu, kontratransfer se smatrao isprekidanim i pojavljivao se u određenim trenucima ili fazama analize. Takođe, na transfer se nije toliko gledalo kao na međuljudski događaj koji se oživljava iz interakcije dva određena pojedinca, već kao na aktiviranje postojećeg obrasca ili šablona analitičara, kao odgovor – ali ne u svom suštinskom obliku – na analizanda. Namerno intenzivno proučavanje kontratransfera kao pojave same po sebi, kao i jedinstvenog proizvoda određene dijade u određenoj i jedinstvenoj analitičkoj situaciji, trebalo je da sačeka buduću razradu. VI.A. Edit Jakobson i Hans Levald: tranzicioni mislioci klasične psihoanalize U okviru „klasične” tradicije postojali su tranzicioni mislioci koji su počeli da premošćuju podelu između teoretičara nagona jedne osobe i relacionih perspektiva dvoje ljudi. Dvoje saradnika koji su bili možda i najistaknutiji i najuticajniji bili su Edit Jakobson i Hans Levald. Oboje su proizašli iz Ego psihološke tradicije, ali su smatrali da ta perspektiva nije obraćala dovoljno pažnje na značaj relacionog ili objektno-relacionog okruženja u formiranju psihičke strukture i u prirodi
541
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online