Nazad na sadržaj
VII. Ab. Fidijas Sesio Uzimajući u obzir svoju privrženost frojdijanskoj misli, kojoj doprinosi sopstvenim razvojem, Fidijas Sesio ( Fidias Cesio ) ispituje dve definicije transfera: onu koja je data u „Tumačenju snovaˮ (1900) i koja se odnosi na transfer koji potiče iz nesvesnih ideja koje se prenose u predsvesne predstave; i drugu, iznetu u slučaju Dore (1905), koja se odnosi na transfer na ličnost analitičara, što su prema Frojdu: „(...) nova izdanja ili kopije impulsa i fantazija koji se pobuđuju i postaju svesni tokom napredovanja analize; ali oni imaju tu posebnost, koja je karakteristična za njihovu vrstu, da neku raniju osobu zamenjuju osobom lekara. Drugim rečima: oživljava čitav niz psiholoških iskustava, ne kao da pripadaju prošlosti, već se prenose na ličnost lekara u sadašnjem trenutku.ˮ(Frojd, 1905, str. 116). Prva verzija transfera je ona koja se nalazi u diskursu analizanda, pravilo slobodnih asocijacija koje, zahvaljujući posebnom analitičkom načinu slušanja, govori mnogo više nego što bi se pojavilo na manifestnom nivou: u našem analitičkom kapacitetu da čujemo latentno značenje u rečima koje analizand bira, na isti način kao što se u snu potisnuta ideja transformiše i predstavlja slikama; misli primitivnije prirode. Sesio daje poseban naglasak kontratransferu, koji otkriva puni doprinos analitičara, koji sa analizandom čini nerazdvojni par u okviru procesa koji se razvija tokom seanse. Oba člana su uključena u seting koji podrazumeva apstinenciju, bez koje analitička seansa ne bi mogla da opstane. I transfer i kontratransfer prete da postanu otporni na lek – jer su i sami zaista otpori – ukoliko se ne osveste i, prema tome, postanu osnovni alati u analizi. Sesio je naglasio koncept „stvarnogˮ i dao mu je svoj doprinos (Sesio, 2010). Sesio razmatra seansu iz perspektive teorije snova i, prema tome, analitičar deluje kao ostatak dana: deleći osobine nedavnog i beznačajnog, on može na adekvatan način da primi pacijentov transfer njegovih unutrašnjih objekata. Način na koji ga čuje, daje pacijentovim rečima značaj „slobodnih asocijacijaˮ. Pomoću intrapsihičkog transfera te reči prikazuju emocionalno iskustvo koje se odvija u seansi. Apstinencija u kojoj se analiza prećutno razvija uključuje zabranu bilo kakve direktne seksualne aktivnosti, koja na taj način postaje tabu, odnosno incestuozna. Kako analiza napreduje, pojavljuje se niz mentalnih iskustava, koji se odlikuju njihovom ʼaktuelnošćuʼ, bezvremenošću, oni čine večnu sadašnjost, ʼsadašnjostʼ koja nepogrešivo zahteva nemoguće zadovoljstvo. Analitičar zauzima mesto Superega – roditeljskog para – a incestuozne struje koje su bile potisnute sada pronalaze izraz u nesvesnom odnosu pacijenta sa analitičarom, oblikujući osnovne transfere. Nastavljajući ovu paralelu sa radom na snovima, Sesio navodi da bi bez intervencije analitičara seansa postala anksiozni san koji bi mogao da se pretvori u noćnu moru, prekidajući tako sam proces.
552
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online