Nazad na sadržaj
Frojd naglašava otpor koji prati pojavu osnovnih transfera roditeljskih imaga, koji se neizbežno razvijaju u analizi i koji, ukoliko nisu adekvatno rešeni i protumačeni, rezultiraju „transfernom ljubavljuˮ, tragedijom koja može uništiti tretman. Takav je bio amblemski slučaj Ane O., Brojerove pacijentkinje koja je, vođena njegovim otporom da prizna seksualnu etiologiju neuroze, okončala saradnju sa Frojdom. Ovaj otpor, generisan kontratransfernom neurozom, odložio je razvoj analitičke terapije u svojoj prvoj deceniji. Razmatranje „fundamentalnih seksualnih transferaˮ zahteva definiciju teorijskog stava u pogledu Edipovog kompleksa, koji uključuje dve različite strukture (kao što je gore napomenuto): jedna se odvija s grandioznim, stvarnim roditeljima, Sesio je naziva „edipalnom tragedijomˮ, tragedijom incesta sa svojom narcisističkom, strasnom, tragičnom prirodom: zapečaćena jedinica formirana paricidima, incestom i kastracijom, koja po pravilu ostaje zakopana i vraća se pomoću tragične reprezentacije. Drugu, sam Edipov kompleks, karakteriše ambivalentan odnos sa ocem, nežnost prema majci i kastracioni kompleks, a rezultat je rada na prethodnoj strukturi sa roditeljima lične istorije. Njegova sudbina je potiskivanje i može se vratiti u vidu psihoneurotičnih simptoma. U trećem poglavlju dela „Ego i Idˮ, Frojd (1923) se poziva na primarnu edipalnu strukturu u osnovi psihe, na edipalne fantazije koje stvaraju prve identifikacije, čiji će efekti biti univerzalni i trajni, i koji nas vraćaju nastanku Ego ideala kroz prvu i najvažniju identifikaciju u pojedincu koja se odvija sa velikim, nediferenciranim roditeljima lične praistorije. Stoga će se tokom analize transfera otkriti edipalna tragedija i varijacije pozitivnog i negativnog kompleksa sa njegovom pojedinačnom rezolucijom. Tragična edipalna priroda negativne terapijske reakcije i nastanka, iz njenih osnova, afekta poznatog kao „transferna ljubavˮ, prelazi granice psihoanalitičkog okruženja (Sesio, 1993). Ova ljubav samo traži apsolutno posedovanje predmeta, pokazujući tako njegovu nagonu sličnu prirodu, do te mere da ga uništava, a istovremeno dovodi do samouništenja Sesio tvrdi da nastoji da ostvari „divnu bebuˮ – falus, koji u smrti nalazi svoj najviši izraz. Ono što se sada manifestuje u transfernoj ljubavi su ʼmrtviʼ, ono što je sahranjeno u nesvesti i pojavljuje se u obliku ovog narcisističkog izraza: „Divna beba – falusˮ u transferu se ponovo pojavljuje kao konstituisanje divnog para pacijent – analitičar. Analitički seting, zasnovan na apstinenciji, ponavlja prvobitnu frustraciju za oba pripadnika tragične scene koja se prikazuje: „potreba i čežnjaˮ moraju se pretvoriti u „sile koje podstiču (pacijenta) na rad i na promeneˮ (Frojd, 1915, str. 164-165). Psihoanalitička teorija razmatra postojanje nesvesnog, zakopane formacije, ʼmrtvogʼ, Ego ideala. To je nesvesna struktura koja se može izvesti iz letargije i određenih ʼstvarnihʼ manifestacija, kao rezultat prvobitne traume: falusne kastracije. U njegovom konstituisanju nalazimo tragični, zakopani primarni Edipov kompleks. To je „idealnoˮ jer sadrži deo Ida koji nije
555
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online