Nazad na sadržaj
pacijentovom ʼobjektivnomʼ načinu postojanja. Prema Vinikotu, ponekad je neophodno da ta osećanja analitičar stavi pacijentu na raspolaganje – kroz priznanje i/ili njihovu interpretaciju – kako bi analiza mogla da se nastavi. Ovo gledište, poput onog Pole Hajman, razlikuje se od klasičnog klajnijanskog koncepta ʼprojektivne identifikacijeʼ, u kojem se ona smatra sveprisutnim mehanizmom koji utiče na sveukupnost odnosa pacijent/analitičar. Rad Hajmanove i Vinikota baca senku na uticaj treće, tzv. ʼnezavisne grupeʼ u Engleskoj (prva su savremeni frojdijanci, druga klajnijanci); senku koja se širi sve od Litla ( Little , 1981), koji je istraživao dubinu transfernih oblika mržnje i blokirane vitalnosti , do Bolasa ( Bollas , 1983), koji je promovisao pažljivo prilagođavanje kontratransferu kao nosiocu negativnih aspekata analitičara. Sve u svemu, u Engleskoj postoji neslaganje u daljem razvoju koncepta kontratransfera. Jedan pravac, izveden iz klajnijanskog uvođenja pojma projektivne identifikacije i naglašen u ʼklajnijanskoj grupiʼ po sebi je veliki korak ka razumevanju načina odnosa pacijent – analitičar. Drugi, takozvani kontratransfer rane ʼnezavisne tradicijeʼ (Vinikot, Hajman), smatra da ono što dolazi od analitičara nije nužno analitičarev odgovor na projekciju pacijenta, već zaista može dolaziti od analitičara. Ova razlika u shvatanju kontratransfera ima značajne efekte i posledice na tehničko sprovođenje tretmana i na to kako analitičar razmatra i radi sa pacijentovim sadržajima. Paralelni razvoj argentinske škole, počev od Rakera, ostaje verniji klajnijanskim stavovima i njihovom razvoju sopstvene verzije upotrebe projektivne identifikacije unutar konteksta kontratransfera.
II. C. Internacionalno proširivanje koncepta – dalji putevi širenja (druga polovina 20. veka: Evropa, Latinska Amerika i Severna Amerika)
Od sredine 1950-ih godina pa nadalje, pored ʼširenja opsega psihoanalize’, kontratransfer se sve više posmatra kao koristan alat, dok je prošireno shvatanje postalo dominantna perspektiva. U poslednjih 50 godina, većina psihoanalitičara ne gleda više na kontratransfer samo kao na smetnju i počinje da ga razume kao izvor uvida kako u analizanda, tako i u sopstveno psihičko funkcionisanje u odnosu sa analizandom. Tako je ponekad nazivan ʼ lični kontratransfer ’ ili ʼ dijagnostički kontratransfer ’ (Kejsment – Casement , 1987). Iz ove perspektive, kontratransfer se shvata kao zajednička kreacija dvoje ljudi, a transfer i kontratransfer se posmatraju kao krajnje tačke jednog dinamičkog procesa. Ovakvo viđenje kontratransfera počinje blisko da povezuje fenomen sa odigravanjima , koja neki vide kao prvi korak ka narušavanju granica, ’ aktuelizacije ’ transfera i kontratransfera. U svim ovim razvojima širom sveta, konceptualizacija veze između ’projektivne identifikacije’ i ’kontratransfera’ igra važnu ulogu. Ideje Pole Hajman i Rakera, zajedno sa idejama Vinikota i drugih nezavisnih autora, dalje su razvijane i proširivane od strane Grinberga (1956),
91
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online