COLUMN
Onze reis was niet zomaar even in de auto stappen en rijden. De tocht werd maanden op voorhand al uitgestippeld.
ROUTINES EN RITUELEN
I k vertrek nooit met de auto op vakantie naar het buitenland zonder een voorraad bouletten . U mag dat gehaktballetjes noemen, of frikadelle- kes . In onze familie zijn het bouletten . Gemengd gehakt met ink wat ui door. En niet zomaar een paar, neen, heelder Tupperware-dozen vol. Het is traditie, of bijgeloof, of misschien zelfs een hom- mage aan ons mama. Toen wij erg jong waren ging het hele gezin op vakantie naar Spanje. De buurt van Tarrago- na. Een tocht die maanden op voorhand al werd uitgestippeld. Vergeet Waze of Google Maps. Er moest toen nog echt aan kaartlezen ge-
overkomen, dan zou iedereen weten dat de Ever- aerts een nette familie was! Om zes uur in bad, verse pyjama aan en nog twee uur tv kijken, in- clusief haarscherpe zijstreep in de natte haren. We vertrokken om vier uur ’s ochtends om de les voor te zijn. De kleine Opel Kadett – oker volgens onze papa, knaloranje volgens ons mama – was de avond voordien tjokvol geladen en de achterbank werd bezet door vier kinderen, wij en de buurjon- gen! Er was geen sprake van airco of dvd-scher- men. Er was met moeite wat radio, want BRT op de lange golf, dat klonk niet goed.
En vlak voor het vertrek nam ons mama alle proviand in verschillen- de zakken en frigoboxenmee, en pleurde dat tussen haar benen
daan worden. Cruciale beslissin- gen ook: rusten net voor de ring van Parijs of erna? Afhanke- lijk van het uur waarop we de ring zouden betreden. Via Luxemburg of via Kortrijk? Er moesten si- garetten ingeslagen wor- den. Wat doen we met Lyon? Mijn vader verloor vijf kilo in het plannings- proces. Maar die zouden er vlug weer bijkomen. Wij kenden wel alle halteplaat- sen uit het hoofd. Er werd ri- tueel gestopt om de tweehonderd kilometer.
en de kinderen op de ach- terbank. In mijn hoofd is die hoeveelheid voedsel door de jaren steevast
toegenomen. Er was so- wieso sprake van hard- gekookte eieren, stukken koude kip, broodjes met ham, kaas en omelet. En er waren de bouletten . Die waren zo lekker dat iedereen al na ongeveer vijftig kilometer begon te eten. Wellicht ook om de beenruimte zo snel mogelijk iets com-
De reis zelf was immers niet zomaar even in de auto stappen en rijden. Wij werden door de bu- ren uitgewuifd, op onze barre expeditie. Er werd voetstoots aangenomen dat we diarree zouden krijgen, want in den vreemde koken ze toch niet zoals thuis. Iedereen had recht op twee boeken en wat stripverhalen, maar we mochten die niet openslaan als we ons onwel voelden worden. We deden dat ook niet. Uit schrik voor de familiees 4711, eau de cologne, die op een zakdoek gespren- keld werd en chloroformgewijs onder de neus van het zieke kind werd geduwd. De dagen voordien werd het huis gepoetst, en we wisten met zekerheid dat we die nacht in kraakverse lakens zouden slapen. Mocht ons iets
fortabeler te maken. Wat weg was, was weg. Naast het echte etenmoest er ook altijd een zak met blau- we hartjesmuntjes zijn en zure bollen. En plak- jes kauwgum. Dat laatste was allicht ook tegen de slechte adem, want ik kan u verzekeren dat het ongebreideld wegschuiven van dit soort voedsel een nefaste invloed heeft op het metabolisme. Er werd geruft dat het een aard had. Ook hier bood de 4711 een oplossing. Ik wil maar zeggen. Reizen met de auto, dat moet bedachtzaam gebeuren. Niet zomaar even de gps op en knallen. Routes plannen, proviand aanleggen, rituelen en routines uitbouwen. Zo onthoud je dat veertig jaar na datum nog steeds. Mooie vakanties. Bouletten horen er altijd bij!
Guido Everaert
Levensgenieter
pur sang.
57
SEPTEMBER-OKTOBER 2020 RIJDEN
Made with FlippingBook - Online catalogs