n COLUMN n
Knappe koppen Knappe koppen en hun ingenieuze ontdekkingen
Vandaag: De Amerikaanse biochemicus Edward Calvin Kendall (1886-1972)
Hier werkte hij aan onderzoek naar de biochemische processen in de schildklier en specifiek naar de biochemie van het schildklierhormoon thyroxine . Op 30-jarige leeftijd werd hij directeur van de afdeling biochemie en hoogleraar fysiologische chemie aan de Universiteit van Minnesota. Hier legde hij een speciale onderzoeksfocus op de structuur en werking van aminozuren. Hij slaagde er onder meer in de structuurformule van glutathion , een van de belangrijkste antioxidanten in het menselijk lichaam, op te helderen. Zijn wetenschappelijke bijdrage die internationaal het meest bekend is, is echter dat hij erin slaagde het bijnierschorshormoon cortison te isoleren en de effecten ervan te verklaren. Vanaf 1934 begon Kendall zich intensief bezig te houden met de hormonale functie van de bijnieren in het menselijk lichaam. In die tijd was alleen bekend dat de bijnierhormonen vitale functies hadden, want nadat de organen waren verwijderd stierven patiënten en proefdieren. Kendall isoleerde in totaal 28 verschillende stoffen uit het bijnierweefsel, waarvan er zes duidelijk fysiologische effecten vertoonden. Hij gaf deze zes stoffen de testnamen A, B, C, D, E en F. In het verdere verloop van zijn onderzoek concentreerde hij zich vervolgens vooral op stof E. Omdat hij kon aantonen dat als je deze stof injecteerde in een proefdier zonder bijnieren, het dier het elke keer overleefde. Hij gaf de stof de naam cortison , dat ‘schors’ betekent in het Latijn. Om de helende effecten van cortison te documenteren, vroeg hij verschillende artsen en klinieken om voor verschillende ziekten geïsoleerd cortison te gebruiken. Maar aanvankelijk zonder succes. Pas in 1948 injecteerde professor P. S. Hensch van de Mayo Clinic in Rochester, Minnesota, Kendall’s cortison gedurende enkele dagen bij een vrouw met ernstige reumatische K endall studeerde scheikunde aan de Columbia University in New York en promo- veerde op het enzym amylase. Daarna ging hij aan de slag als onderzoeker bij Parke, Davis and Co., nu een dochteronderneming van het farmaceutische bedrijf Pfizer, Michigan.
gewrichtsontsteking. Na slechts een week was de patiënte pijnvrij en kon ze gaan lopen. Verdere toepassingen bij andere patiënten leidden al snel tot vergelijkbare successen en maakten cortison tot een belangrijke therapeutische optie bij de behandeling van reumatische aandoeningen wereldwijd. Voor “ de ontdekking en opheldering van de structuur en biologische effecten van cortison ” ontving Kendall in 1950 samen met de Zwitserse chemicus Tadeus Reichstein en de Amerikaanse arts Philip Showalter Hensch de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde . Edward Calwin Kendall , een knappe kop en een interessant verhaal.
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online