TEKST EN FOTO’S JONATHAN RAMAEL
Een vakantie in de Portugese regio Alentejo staat voor genieten van rust en ruimte. De dunbevolkte regio biedt fantastische vergezichten, een hartige keuken, een schat aan geschiedenis en een kustlijn om duimen en vingers bij af te likken. Tijd voor een ontdekkingstocht.
EUROPA
H et was een vriendin die me voor het eerst op het bestaan van de Alentejo wees. Ze had er in een ver verleden op een manege gewerkt en werd op slag verliefd. Op de streek welteverstaan – het was een brave meid. Lyrisch vertelde ze me over uitgestrekte landschappen vol veld- bloemen, idyllische witgekalkte dorpjes en bomen zo vol dikke appelsienen dat je ze niet opgegeten kreeg. Jaren later besloot ik erheen te trekken. De lente leek me het ideale seizoen: dan is het nog niet te drukkend warm, staat al- les in bloei en is het er rustiger dan in de zomer. Wanneer ik uiteindelijk in Lissabon land, schijnt het ochtendzonnetje al vro- lijk. Snel nog een zonnebril kopen denk ik, terwijl ik met m’n huurauto via de impo- sante Vasco Da Gamabrug – de langste van Europa – de stad uit rijd richting zuiden. Klaar voor een echt rustgevende vakantie. Nog niet ontdekt De Alentejo is de grootste regio van Por- tugal en bestrijkt ongeveer een derde van het totale grondgebied. Het is veruit het leegste en armste deel van het land, maar misschien ook wel het meest betoverende. Het gebrek aan inwoners zorgt er in het bin- nenland voor bijna ononderbroken pano- rama’s van glooiende gouden heuvels en
wijngaarden. De kustlijn is iets meer ont- wikkeld en wisselt dramatische kliffen af met zandstranden en frisse kleine dorp- jes. Wie van geschiedenis houdt, vindt in Évora – quasi de enige echte stad de naam waardig – een schat aan UnescoWerelderf- goed. Foodies ten slotte kunnen dan weer genieten van een eerlijke boerenkeuken vol straffe smaken en traditionele gerechten. Voor ieder wat wils zou je denken, maar vreemd genoeg werd de Alentejo door het internationale toerisme nog niet ontdekt. Een uurtje zuidwaarts liggen duizenden zonnekloppers als haringen in een ton aan de Algarve te bakken, maar hier zijn de stranden zo goed als leeg. De weinige hotelletjes zijn van het gezellige ons-kent- ons boetiektype. Eenvoudig, karaktervol en bemoederend. Wat wil eenmens nog meer? Reis door de tijd Nos ossos qui aqui estamos pelos vossos esperamos (‘onze botten die hier rusten wachten op de jouwe’). Deze uiterst uit- nodigende slagzin pronkt boven de ingang van de beenderkapel in Évora. Hier werden een paar eeuwen geleden de overblijfselen van zo’n vijfduizendmensen door een paar verveelde paters tot een mozaïek verwerkt. Waar het celibaat allemaal niet goed voor is. Gelukkig is de rest van het centrumwat minder luguber. Évora is de grootste stad van de Alentejo, maar is met haar 56.000 inwoners eigenlijk niet meer dan een pro- vinciestadje. Toch valt er heel wat te be- leven. De omwalde binnenstad is een van de best bewaarde middeleeuwse centra van het land, vol nauwe kasseistraatjes, indrukwekkende kerken, schaduwrijke tuintjes en volksrestaurants. Het eigenlijke
De Alentejo is een verborgen schat die angstvallig geheim wordt gehouden door zij die ervan weten.
25
MAART-APRIL 2019 REIZEN
Made with FlippingBook - Online catalogs