TEKST EN FOTO’S TINE HEMERYCK
Claude Monet en Pablo Picasso maakten er schilderijen van, Jean-Paul Sartre en Henry Miller schreven er boeken over. Zelfs als je nog nooit in Le Havre bent geweest, is het duidelijk: deze plek heeft een onmiskenbare je-ne-sais-quoi . De stad is in bijna niets nog te vergelijken met hoe ze was in de 19de eeuw, maar ze blijft toeristen intrigeren. Le Havre De ruwe bolster van Normandië
een schaakbordpatroon, naar het voorbeeld van veel Amerikaanse steden. Allemaal lijken ze uit te komen aan zee. “Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de historische binnenstad en omringende wijken zo hevig gebombardeerd dat 80% van Le Havre van de kaart was geveegd. Deze plek werd harder getroffen dan eender welke andere Franse stad. 2000 inwoners lieten het leven en 82.000mensenwerden dakloos. De verhalen van toen zijn in Francines geheugen gegrift. “Plots had je vanaf het station een onbelemmerd uit- zicht op de zee, twee kilometer verder. Alle gebouwen ertussen warenmet de grond gelijk gemaakt. Het was een surreëel gezicht.” Toveren met beton Na de oorlog deed de Franse architect Auguste Per- ret de stad in een recordtempo uit haar as herrijzen. Zijn voorliefde voor beton zorgde in het begin voor veel tegenkanting. “De inwoners herkenden hun stad en hun huizen niet meer”, vertelt Francine, die zelf in een prefab appartement van Perret woont. “Ze noemden het spottend Stalingrad sur mer vanwe- ge de grijze, monotone architectuur.” Maar eenmaal men er weer even woonde, viel de verbetering in le- venskwaliteit gewoonweg niet meer te ontkennen. Waar voorheen 2800 wooneenheden stonden, staan er op dezelfde oppervlakte nog 900. “Vanuit elk ap- partement dat Perret tekende, is er bovendien recht- streekse lichtinval van de zon. “Geen enkele andere architect deed hem dat al na.” De laatste decennia is Le Havre dan ook opmerkelijk populairder gewor- den. “Toen er in 2003 een hittegolf was in Frankrijk, vluchtten de Parijzenaren massaal uit de hoofdstad weg om af te koelen aan de kust. Omdat alle beken- de stranden overvol zaten, kwamen ze maar naar het
B rede lanen, symmetrische gebouwen, grote, groene pleinen. Als we niet wisten dat we in Normandië waren, dan zoudenwe het niet ge- loven. Waar zijn de donkere, middeleeuwse steeg- jes en grauwe gevels? Het gevoel van ruimte in Le Havre, de havenstad aan de monding van de Seine, overvalt ons meteen wanneer we met de auto de brede kustboulevard oprijden. We zijn met z’n vie- ren en toch is het stil in de auto. Links van ons zien we imposante herenhuizen voorbij dansen, rechts een schijnbaar oneindig kiezelstrand. Hoe dichter we bij het stadscentrum komen, hoe meer we onze ogen uitkijken. En dat blijven we ons hele verblijf lang doen. Van puin naar werelderfgoed Le Havre is een befaamde plek voor wie houdt van architectuur en straatkunst. “Al is voor die verwor- ven reputatie wel een zware tol betaald”, vertelt onze gids Francine Frémon. Ze neemt ons mee naar het stadhuis aan de Place de l’Hôtel de Ville, met 5 hectare een van de grootste pleinen van Europa. 72 meter hoger in de toren van het stadhuis, krijgenwe de fascinerende lay-out van de stad te zien in vogel- perspectief. De straten onder ons zijn aangelegd in
WIST JE DAT... het centrum van Le Havre 80 centimeter hoger ligt dan voor de oorlog? Dat komt omdat de nieuwe stad bovenop het puin van de oude werd gebouwd. Je ziet het hoogteverschil duidelijk aan de kathedraal, die gespaard is gebleven tijdens WOII.
36
VAB MAGAZINE
Made with FlippingBook - Online catalogs