COLUMN
Als je geen van al die extra opties kiest, dan is vliegen de moderne versie van de hel. En waarom zou je dat doen?
VLIEGEN OF WANDELEN?
het onophoudelijke stoten van knieën in je rug, terwijl je zelf ook die oefening onderneemt. Ik ben een kleine meter negentig, en ik heb jaren geïnves- teerd in mijn embonpoint. Ik kan u verzekeren dat een vliegtuigstoeltje wat aan de krappe kant is. Eens je zit, komt het entertainment aan de beurt. Ligt het aanmij of is er gewoon niet genoeg plaats? Die netjes puilen uit, zijn volgens mij ook kleiner gemaakt, zodat je er bijna niets in kwijt kunt. Dat zorgt er meteen ook voor dat je blijvend ongemak- kelijk zit. Achteraf bekeken is het een illusie om te denken dat je er iets zult kunnen lezen, of wer- ken, want je wordt voortdurend onder-
P orseleinen kopjes kof e. Een heet doekje om je gezicht te deppen. Een glas champagne en nadien redelijk oké voedsel, en alles wat je maar kon of wou drinken tot de landing. Zo zag businessclass er bij Swissair uit in de jaren 90. Meer dan eens heb ik dat soort aardigheden ge- weigerd. Als ik thuis ben of tijdens een werkdag overkomt het mij nooit dat ik ’s morgens al naar de es grijp. Ik zie niet in waarom ik dat dan op een vliegtuig wel zou moeten doen. Maar het was ontegensprekelijk aangenaam, en het had iets ver- zorgd, alsof ze je als reiziger waardeerden. En dan nu, 2020. Door een speling
broken door commerciële en ande- re boodschappen van de crew. Loterijtickets, ‘luxeproduc- ten’, cosmetica, noem maar
van het lot heb ik vorig jaar toch meer gevlogen dan mij eigen- lijk lief was. Al lang niet meer businessclass, die tij- den zijn voorbij. Op som- mige vluchten bestaat dat zelfs niet meer en werd het concept vervangen door een of andere new- speak term die aangeeft dat je wel degelijk meer zult moeten betalen, maar het verschil is niet echt we- zenlijk. Wat er ook van weze, vliegen is niet leuk meer. Alles wordt vervangen door ‘be- taalbare’ updates. Extra beenruimtemoet
op. Ik zie er niet meteen de meerwaarde van, maar dat zal aan mij liggen.
En dan zijn er nog mijn medepassagiers. Ik begrijp niet dat het kan dat je op een vliegtuig naar het toilet moet. Ieder van ons weet dat je op tijd moet inchecken, dat je lang op voorhand moet boarden. Is het dan echt zo moeilijk om net voor het instappen je sanitaire stops te plan-
betaaldworden. Drankjes moeten betaaldworden. Plastic voedsel moet betaaldworden. Extra bagage moet uiteraard betaaldworden, zelfs op het instap- pen kun je nog iets toeleggen om toch maar eerder aan boord te zijn. Er kan nog wel iets dus. Maar verhoudingsgewijs is het allemaal wat troosteloos. Als je geen van al die extra opties kiest, dan is het de moderne versie van de hel. En laat ons eer- lijk zijn, waarom zou je dat doen? Achter je probeert een passagier uit alle macht om zijn onderste ledematen een plaats te geven waar ze de volgende twee uur nog een minimum aan bloeddoorstroming kunnen krijgen. Je voelt
nen? Of gaat er een – voor mij onbegrijpelijke – aantrekkingskracht uit van het gevoeg doen op grote hoogte? Het is me een gedoe, een geschui- fel. Passagiers die moeten rechtstaan, hoofden die gestoten worden tegen bagageluiken, cabineper- soneel dat gestrest geraakt, want die cateringkar- retjes kunnen nu eenmaal niet zomaar uit de weg geduwd worden. Opstoppingen ter hoogte van het toilet, zodat je minutenlang met het kruis van een medepassagier geconfronteerd wordt, die daar al- lemaal zelf geen last van heeft. Geen wonder dat wandelen en stapvakanties in de lift zitten.
Guido Everaert
Levensgenieter
pur sang.
46
VAB MAGAZINE
Made with FlippingBook - Online catalogs