COLUMN
“Ik mis één ding. Dat is het eiland, de Britten. Ik mis de eindeloze wandelingen langs de immens mooie kustlijn van South Devon, Wales en Cornwall.”
IK MIS TOCH WEL IETS…
I k kreeg deze week een mooi berichtje binnen op Twitter. Een man die ik niet persoonlijk ken, maar wel heel hard apprecieer, omdat hij uit- komt voor zijn meningen en ook erg grappig uit de hoek kan komen (@SaidBataray). En die stuurde me uit het niets een tweet. Of het allemaal nog wel wat ging met me, en of ik de lockdown nog wel aankon. Mocht dat niet het geval zijn, dan was hij altijd bereid om me even een hart onder de riem te steken. Een jne babbel kan wonderen doen.
uit te zijn. Het was een blinde vlek in het vakantie- spectrum. We kennen Londen van het werk en de citytrips, maar de rest? Naargeestige beelden van regen, mist en slecht en grijsgekookt eten. Uptight en met vreemde seksuele gewoontes. Aangeleerd op de vele strenge en elitaire kostscholen, waar je maar een diploma krijgt als je er in slaagt om iemand ongemerkt een doodschop te verkopen. Niets is minder waar. Clichés die niet kloppen. Het is een prachtig land,
met grandioze natuur en ontzet- tend lekker weer. Echt waar. Ik mis de eindeloze wandelin- gen langs de immens mooie
U hebt ondertussen al door dat ik niet van de meest jn-
besnaarde ben. Ik leef graag en hard, en ik sta zelden of nooit stil bij de die- pere emotionele zielen- roerselen des mensen, laat staan bij hun ge- mis op enig ander vlak. Mijn broers en ik zijn de vleesgeworden lemonade makers , wegens meestal ci- troenen toebedeeld. Maar we vinden dat niet erg. We zijn zo opgevoed. Kinnekeszalf als algeme- ne oplossing en verder niet te veel zagen en klagen. Het hing zelfs bij ons mama boven de stoof. Op zo’n houten bordje ‘Niet klagen maar dragen en bidden om kracht’. En toch, ik was zeer aangenaam verrast. Ik vond het mooi dat iemand onbaatzuchtig even over het muurtje informeert. En toen begon ik na te denken. Wat mis ik? Waar heb ik last van? Ik schik mij zon- der veel toestanden. Leren terugschakelen, veel lezen en veel sporten. Maar toch. Ik mis één ding. Dat is het eiland, de Britten. Sinds een jaar of drie ga ik, gaan we er graag en veel op vakantie, of gewoon om er even
kustlijn van South Devon, Wales en Cornwall. Ikmis de knusse pubs, waar je heerlijk kunt kletsen en li- ters auwmaar smakelijk bier kunt wegwerken. Ik mis de prachtige B&B’s en de mooie restaurants, waar je in tegenstelling tot wat me- nigeen vermoedt, ontzettend lekker en ver jnd kunt eten. Ik mis sticky toffee pudding en ka- zen gekocht op boerenmarktjes. Ik mis de discussies met mijn lief tijdens eindeloos lan- ge wandelingen daar. Ik mis ook de pittoreske schoonheid van veel van die kustdorpjes, waar ze voortreffelijke sh and chips serveren, kraak- vers en heerlijk joviaal. De autoritjes langs kron- kelende, hoog omhegde baantjes, waar iedere te- genligger een uitdaging is en je vanzelf beleefd en vriendelijk wordt tegen elkaar. En onlangs werd ik er nog eens aan herinnerd dat de Brexit iets de nitiefs is. Dus ik heb er het ra- den naar wanneer ik er nog eens geraak. Dus daar wil ik het nog wel eens over hebben. Een dezer!
Guido Everaert
Levensgenieter
pur sang.
21
JANUARI-FEBRUARI 2021 REIZEN
Made with FlippingBook - Online catalogs