M esto o kojem je tako lepo govorio Aleksa Šantić ne traži dodatnih reči: „Naša mila Boko, nevesto Jadrana, pokrivena nebom ko od plave svile, lepša si od tvoje primor- kinje vile i svetlija od njenog đerdana“. A u srcu te lepe Boke, na moru mirnom i tamnom kao mastilo, dva ostr- vceta, kao da ih je neki slikar tamo ostavio. Sveti Đorđe i Gospa od škrpjela, ka kojoj putujemo brodićem iz Perasta. Jedino veštačko ostrvo na čitavom Mediteranu le- ži na stotinu potopljenih jedrenjaka. Pravili su ga žitelji Boke svojim rukama, decenijama donoseći kamenje. Sve zbog toga što su jednog dana sredinom 15. veka dva ri- bara na hridi koja je tek malo virila iz mora pronašli iko- nu Bogorodice. Preneli su je na kopno, ali se sledećeg ju- tra ikona ponovo pojavila na onoj istoj hridi. Shvativši da sveta majka želi da ostane baš na tom mestu usred mo- ra, Peraštani su počeli da joj grade dom. Hrid je bila tek dva kvadratna metra široka pod vo- dom, pa su ljudi punili barke kamenjem i bacali ga oko stene. Jake struje su im svakoga dana rušile sav trud. Po- sle mnogo godina setili su se da mogu da napune kame- njem olupine brodova i potope ih oko hridi. Odlazeći na svoja duga, u to vreme često i opasna putovanja, pomorci su imali običaj da se zavetuju Gospi od škrpjela da će joj na ovaj ili onaj način zahvaliti ako se živi i zdravi vrate sa plovidbe raznim morima sveta. Ispunili su zavet da izgra- de ostrvce, nakon čega su na njemu sagradili zavetnu cr- kvu. Prva kapela sagrađena je 1484. godine, dok je dana šnji oblik dobila nakon velikog zemljotresa 1667. godine. Zahvalni za svaku Gospinu pomoć, učinili su da ova crkva danas ima najveću zbirku zavetnih pločica na ce- lom svetu. Najvažnija, prva zavetna ploča, stoji u znak se- ćanja na 15. maj 1654, kada su Turci napali oslabljeni Pe- rast, koji je svoje muškarce već poslao u druge bitke. Da bi sačuvali najveće blago, ikonu Gospe, preneli su je na kopno, u Crkvu Svetog Nikole, u koju se sklonilo i ono malo ljudi, žena i dece što je u Perastu tog dana ostalo. A ipak, grad ni tada, niti bilo kada nije pao pod osman- sku vlast. To čudo, kada je nekolicina pobedila mnogo jačeg neprijatelja, pripisuje se Gospi, zbog čega se ona svakog 15. maja odnosi u crkvu u Perastu, gde joj se oda- je počast. To je jedini dan kada ikona napušta svoju hrid. A iza oltara na kojem stoji ikona nalazi se uski pro- laz koji se uopšte ne vidi. Da nam nisu rekli, ne bismo ni znali da je tu. Leđima uz zid prođete iza ikone, čučnete polako jer je prilično usko i zavučete ruku u rupu puni vere da vam je nešto tamo iza neće odgristi. Šalu na stra- nu, nije mi bilo baš svejedno, ali sam svim srcem poželela želju i rukom dodirnula vrh hridi nad kojom je sagrađena crkva. Potpuno neopisiv osećaj! Don Srećko Majić, opat The only artificial island on the entire Mediterranean lies on a hundred submerged sailing boats. It was made by local residents of the Bay of Kotor over the course of decades by hand, by bringing and dumping stones potopljenih jedrenjaka. Pravili su ga žitelji Boke svojim rukama, decenijama donoseći kamenje Jedino veštačko ostrvo na čitavom Mediteranu leži na stotinu
T he place that Aleksa Šantić spoke about so beautifully does not seek additional words:“Our sweet Bay, bride of the Adri- atic, covered with a sky as though of blue silk, you’re more beautiful than your seaside fairy and brighter than her neck- lace”. And at the heart of that beautiful bay, on a tranquil sea that’s as dark as ink, stand two islets, appearing as if left there by some painter: St. George and Our Lady of the Rocks, which we approach by boat from Perast. The only artificial island on the entire Mediterranean lies on a hundred submerged sailing boats. It was made by local residents of the Bay of Kotor over the course of decades by hand, with the bringing and dropping of stones. And all because of an incident in the mid-15 th century, when two fishermen found an icon of the Vir- gin Mary on the rock that was then barely breaking the surface of the sea. They carried the icon to the mainland, but the next morn- ing it reappeared on the same rock. Realising that the holy moth- er wanted to stay right in the middle of the sea, Perast residents be- gan building her a home. The rock was only two square metres wide beneath the water level, so people filled wooden rowing boats with stones and dumped them around the rock. Strong currents undid their efforts every day. After many years, they remembered that they could fill broken down boats with stones and sink them around the rock. Departing on their long and, back then, often dangerous journeys, local sailors devel- oped the habit of vowing to Our Lady of the Rocks that they would, thank her if they returned in good health. They fulfilled that vow by building her an island, after which they erected on it a consecrated church. The first chapel was built there in 1484, while it gained its cur- rent form following reconstruction after a major earthquake in 1667. Thankful for all holy assistance, they ensured that this church to- day boasts the world’s largest collection of votive tablets. The most important votive tablet is dedicated to remembrance of the date of 15 th May 1654, when Ottoman Turks attacked a weakened Perast
Made with FlippingBook interactive PDF creator