Intervju / Interview
što su mog oca takvi ljudi ubili. A ta predstava je ubrzo silom ski- nuta s repertoara. I sada kao pen- zioner igram, jer to pozorište sve svoje penzionere poštuje dajući im status doživotnih članova. Tamo se nikad nisam osetio kao stranac ili gost, mada nisam to osećao ni u drugim teatrima. Da li se ikada zapitali gde vam je kuća? Ili ste odu- vek znali da vam je život samo ovde, u Beogradu? – Ja sam samo jedna čestica na svetu, sticajem okolnosti baš ov- de. Najbitnije mi je bilo da magič- ni realizam priče „Kuća“ doprinosi poruci da je život trajan jer u na- ma žive, u sećanju i snovima, svi koji su otišli sa ovog sveta. Ali vi ste talentovana če- stica koja bi bila podjed- nako darovita u Londonu, na Brodveju ili u Holivu- du... – Nemojte mi zadavati težak zadatak da sebe ocenjujem. I ta če- stica poput Šekspira je pisala i igra- la predstave bez znanja koliko će njegovo stvaralaštvo biti važno i stotinama godina kasnije. Nisu mi nikad bili, a nisu mi ni danas po- znati ti apetiti i želje da budem svetska zvezda. Imate li isti osećaj kad glumite i režirate? Gde vam je lepše? – Ja sam glumac koji će da ra- di dok postoji, nemam plan za no- ve režije. Ni „Kuću“, a ni pre nje „Voz“ nisam dugo planirao. Predlo- žio sam Dušku Kovačeviću da adap- tiram tekst za predstavu „Voz“ i on je to prihvatio, pa se predstava igra već osam godina. Ta predstava je posta- la kultna, maestralni su i režija i gluma i tekst, naravno. Da li ste uspe- li da, što ste jednom rekli da želite, njome izazove- te buđenje kritičke svesti, ali i čovekoljublja? – Nažalost, preminuo je pi- sac teksta po kojem sam adapti- rao „Voz“ i nije mi se ostvarila želja da on vidi našu predstavu. S njom smo dosad imali skoro 300 doma-
ćih i inostranih izvođenja i, bože zdravlja, igraćemo je još. „Voz“ je apsolutno priča o čovekoljublju i slobodi, nije mračna ni pesimistič- na. Dosad je tu predstavu gleda- lo sedam vladika, pa i sestrinstvo manastira Gradac... Da niste izabrali umet- nost, scenu, glumu, reži- ju, čime biste se bavili? – Možda bih bio besposličar. Ili bih lečio dušu i celog čoveka na neki način, jer sam kao dete bio vr- lo bolešljiv. Žao mi je što sam pro- pustio priliku da mladim ljudima osvestim kako da glumom oslobo- de svoj duh, a ne samo želju da se prikazuju, jer to nije gluma. Mla- dost sam proveo praveći skulptu- re u rodnom Valjevu i šest meseci sam se pripremao za prijemni na studije vajarstva. Ali ipak nisam imao hrabrosti da polažem prije- mni, posumnjao sam u svoj tale- nat za crtanje. Još sumnjam i u sebe kao glumca.
ge. Igrao sam u komadima reditelja Dejana Mijača, Unkovskog i Mađe- lija. Dakle, starije predstave i ne- ke nove, a selektujem ih po tome šta su značile. Na primer, Šekspi- rovi komadi, „Troil i Kresida“, „Hr- vatski Faust“, „Gorski vijenac“... A među njima mi mnogo znače i ko- madi u kojima nisam igrao, a imali su premijere u vreme kad sam bio upravnik JDP-a. Da li su vam podjednako drage i one televizijske i filmske? – Film i televizija imaju dru- gačije zahteve kao najsavremenije scenske umetnosti. Kopola je rekao da nema dobrog filma od lošeg sce- narija i obrnuto. To je zakon. Sve što smo uspeli u domaćoj kinema- tografiji, uspeli smo zbog dobrog scenarija. Snimio sam mnogo se- rija i filmova, ali tu bih se složio sa Olivijeom i izabrao bih do pet svojih uloga. Znate li da se na RTS-u ponovo prikazuju „Otpi- sani“, po ko zna koji put? Pogledate li nekad sebe u toj seriji, kakva vam seća- nja budi Tihi? – Retko gledam sebe, ranije ni- sam smeo uopšte da gledam svo- je role. Na primer, „Otpisane“ sam gledao tek u nekoj od repriza kad mi je mlađi sin stasao da gleda svog tatu u mlađanom izdanju. I tada sam se uverio koliko je u preko če- tiri godine snimanja za 26 epizo- da uloženo kvaliteta. Reditelj serije Aca Đorđević imao je poverenje u mene, koji sam na početku snima- nja imao 22 godine, a tek tri dece- nije kasnije sam saznao da me je i veliki Dragan Gaga Nikolić branio kad su neki sumnjali da umem da glumim. Govorio je da nisam sa- mo lep i zgodan za tu ulogu. Tihi me je određeno vreme koštao dru- gih angažmana, dok se nije spusti- la prašina oko popularnosti te seri- je. Kao glumac na početku karijere, s tom ulogom sam postao poznat i popularan, a nisam imao dinara u džepu. Honorar sam potrošio, a još se nisam bio snašao kao došljak u Beogradu. I sada me ljudi oslove „Tihi“ kad me prepoznaju na ulici.
Nisu mi nikad bili, a nisu mi ni danas poznati ti apetiti i želje da budem svetska zvezda I never had, and today am still not familiar with, those appetites and desires to be a world star
Interview: Voja Brajović People on the street call me Tihi to this day The “Train” led me to “The House”, and it is very important that it didn’t lead me to a tunnel in which I don’t know where’s next, given that I’m acting in several theatre plays in Belgrade and filming new series...
A talent for theatre di- recting led Voja Bra- jović to sign his name to direction of the play The House, which this October commemorated four dec- ades and 40 theatre seasons at Bel- grade’s Zvezdara Theatre. Previously, between his majestic acting roles, he directed the play Train on the same theatre stage, for which extra tick- ets have been sought for eight years. And yet he is first and foremost an
Decenije bogate karijere, gotovo bez grešaka su iza vas. Pa ipak, možete li da izdvojite neke uloge koje su vas promenile zauvek, obeležile vam život, bile više od samo uloga? – Ne delim uloge na dobre i lo- še, određene smatram značajnim, a druge manje. Doajen glume i re- žije Lorens Olivije je rekao da ne možete više od pet rola da izdvo- jite, a ja ne mogu manje od deset jer su mi sve mnogo važne i dra-
actor who plans to keep performing for as long as he feels that the au- dience recognises his every acting gesture and convulsion on stage... What did you most enjoy as director of The House and what do you think com- pelled Nebojša Ilić and Branimir Brstina to first think of you as the director? “Nebojša Ilić Cile wrote the manuscript, and after it was read by Branimir Brstina, who plays the
grandfather in that play, they both agreed to propose me as the direc- tor. Cile and Brstina were even mu- tually surprised that they identified me first, and Duško Kovačević, play- wright and director of Zvezdara The- atre, agreed with them. I liked the script on first reading and it is only a small story at first glance. It is mul- ti-layered and a big morsel, because there are only three actors, but sever- al scene locations and three periods of happenings. It was important to
28 | Intervju » Interview
Interview » Intervju | 29
Made with FlippingBook Online document maker