Rebell Eg var aldri ein opprørar, berre ein som søkte ro.
Når eg sat i gangen, gjøymde meg bak skapdørene...
Sanseinntrykka vrengde seg i klasserommet, lyden av ti stemmer på ein gong.
Eg og læraren såg på kvarandre, begge forfjamsa.
Det slo meg ut og eg makta det ikkje.
Eg fordi eg ikkje skjønte kva som nettopp hadde skjedd, ho fordi ho ikkje kunne tru det eg nettopp hadde sagt.
Men alt dei såg var den tomme stolen, ein skulkar, skreiv merknader medan eg skrapa etter luft.
Eg ville berre ha ein stille krok der tankane kunne samle seg.
Auge som sa eg hadde gjort noko galt, at eg burde forstå.
Eg var ikkje frekk.
Men eg forstod ikkje.
Eg sa berre det eg meinte, men alltid på feil tid, med feil ord, feil tone.
Eg var ikkje frekk, eg hadde berre ikkje peiling.
Berre ein ungdom som prøvde, men alltid feila, alltid bomma, alltid traff feil note i ei verd som krevde perfekt harmoni.
Ein opprørsk rebell var eit stempel som aldri stemde.
Diktet er hentet fra diktsamlingen Vidunderbarnets fall.
AUTISME I DAG 17
Made with FlippingBook Digital Publishing Software