Twaalf weken later, op eerste kerstdag, stierf zij. Deze hele achtertuin lag vol met rouwkransen.
Dat brengt me trouwens op het volgende…
wijnkaraf indertijd had gemaakt. Lijnen komen het best tot hun recht als ze zich verenigt weten in de vorm van cirkels. Het regent dat het giet. Donkere wolken hebben zich boven de Oosterschelde samengepakt en in de verre verte beschijnen felle zonnestralen de kustlijn van Schouwen-Duiveland. De regen slaat op de voorruit. Het schouwspel is even intrigerend als het levensverhaal van Chris wiens liefde voor zowel Rotterdam als Zeeland hier op de Zeelandbrug tot in de letterlijke perfectie tot uiting komt. We rijden in een speel- film die door de Lieve Heer zelve lijkt te zijn geënsceneerd.
‘Moet je nou eens kijken’, stamelt Kees uit als we op de Zeelandbrug rijden, ‘die regenboog… dat is toch niet te geloven… zo helder en scherp heb ik die nog nooit gezien, jij wel?’ Vanachter het stuur kan ik het slechts beamen. Kees opent zijn raampje om een foto te maken. Een gure wind trekt de auto in. Even later sluit Kees zijn raam en herneemt hij zijn positie in de bijrijdersstoel. De kou heeft zijn gezicht een extra grijzige gloed gegeven, de striemende waterkoude wind heeft wat traanvocht van hem geëist.
Hier. Deze Delfts blauwe stenen wijnkaraf heb ik nog van Cor gekregen. Kijk maar hieronder. Speciaal vervaardigd voor C. van Steensel Assurantiën. ’t Delftse Huys ~ Handpainted Made in Holland. Die karaf staat altijd prominent in de woonkamer.’ In de auto op de terugweg naar Rotterdam praten Kees en ik na. Niet alleen over het ontroerende verhaal van Chris Govers van zo- even, maar we halen ook herinneringen op aan Ruud Wickerhoff (Etappe 12) van ’t Delfsche Huys die de desbetreffende Delfts blauwe
Ik had Ria iedere dag in het ziekenhuis bezocht. Dat was een paar verpleegsters opgevallen. Ik was vastbesloten om in Kortgene te gaan wonen. Iedere dag reed ik op en neer van Capelle naar Goes en Kortgene. Het huis, dus dít huis, was een bende. Overal stonden onuitgepakte en half uitgepakte dozen en door het veelvuldig in- en uitlopen waren de vloeren en trappen vuil geworden. “Daar zorgen wij wel voor”, hadden die verpleegsters gezegd. Op een goede dag stonden ze voor mijn deur. Met emmers, dweilen en moppen. Prachtig mooi toch zoiets? In die zware periode heeft Peter Schoneveld mij wederom voortreffelijk bijgestaan. Zo belangrijk dat je blind kunt vertrouwen op dit soort mensen. Geen blablabla-verhalen, maar gewoon dóen. “Wordt geregeld Chris” en “regel ik Chris”. Peter is inmiddels een persoonlijke vriend van me geworden. Hij is hier onlangs nog geweest met zijn vrouw. Zelf heb ik ook weer contact gekregen met deze charmante dame hier, Gini Roth uit Barendrecht. We zijn beiden ondernemende types en nog heel vitaal. Bij ons staan geen geraniums op de vensterbank! Nu hebben Gini en ik het plan gevat om samen een particuliere woongemeen- schap in Kortgene te starten waarin ouderen samen kunnen wonen... waar een topkok in dienst moet komen en waarbij, heel belangrijk, de medische ondersteuning en zorg 24/7 direct bereikbaar is. We zitten nu nog in de fase van calculeren, onderzoeken en analyseren. Sowieso moeten we met de gemeente in over- leg welk stuk grond in aanmerking komt voor zo’n project. Uiteraard ondersteunt Peter Schoneveld ons hierbij, want financieel en verzekeringstech - nisch moet er ook het nodige geregeld en berekend worden. Maar dat is bij Peter in meer dan vertrouwde handen… ja Kees, net als vroeger met je vader. Je hebt een goed stel mensen om je heen verzameld. En dat verdient een groot compliment.
De RET bood in de jaren zeventig, tachtig ook tal van nevendiensten aan. Zo had je de RET-voetbal- vereniging en de RET-Reis- en Excursievereniging. Ik skiede zelf graag, onder andere bij dat indoor- skicentrum in Rotterdam-Prins Alexander. En zo had ik dus eigenhandig de RET-skivereniging op- gericht. Ik huurde bij Ringelberg een bus, boekte een hotel in een skigebied maar dat moest natuurlijk allemaal wel verzekerd worden. Bij Van Steensel uiteraard. En zo hadden we ook de RET-Autohobbyclub. Die was ook RET-gerelateerd opgericht. In een houten keet aan de Kleiweg konden mensen in het weekend een beetje sleutelen aan auto’s, maar het ongekende succes van die autohobby- club lag hem toch vooral in het feit dat mensen er voor een kwartje de liter goedkoper benzine konden tanken hahaha… Sowieso had ik al mijn privéverzekeringen bij Van Steensel ondergebracht. Alles. Van de auto tot mijn inboedel. “Regelen we voor je”, zei Cor altijd. Meer niet. Nooit dat gezeur over kleine lettertjes. Ik vertrouwde blindelings op hem.
Nu nog trouwens. Er is niets veranderd in jullie behandeling naar klanten toe.
Mijn tweede vrouw Ria kwam uit een assurantie- familie. Zij stelde voor, goed bedoeld uiteraard, om alle polissen over te zetten naar het kantoor van haar familie. “Niets daarvan”, zei ik, “ik ben Van Steensel trouw.” Ria en ik besloten twee jaar geleden om naar Kortgene te verhuizen. We hadden ons huis in Capelle met een mooie overwaarde verkocht en waren voornemens om als pensionado’s in Zeeland een mooi nieuw bestaan op te bouwen. Van het leven genieten. Lekker varen op het prachtige Veerse Meer. Fietsen over Noord- Beveland. Een terrasje pakken. Peter Schon- eveld van Van Steensel had de financiële afwik - keling van de huizenverkoop en aanverwante zaken perfect geregeld tot het noodlot zich vol- trok. Vrijdag 2 oktober 2020, middenin de coro- natijd. Het hoogste punt van deze woning was bereikt, dus werd de vlag gehesen. Ria stond iets verderop in de straat ernaar te kijken toen ze ineens in elkaar zakte. Hersenbloeding.
148
149
Made with FlippingBook flipbook maker