Met Ruuds zesde beklimming voelt het alsof we allemaal een beetje gewonnen hebben. Het zijn de mythische krachten van de sport: zodra de held wint, winnen we allemaal. Op de kleine verhoging van het voorportaal van Restaurant La Lanterne staat Syl. Ze heeft het moeilijk. ‘Dat ’ie dit kan…’, snikt ze. ‘Het is ook een enorm zware sportieve uit- daging. Daarin ligt de kracht van Alpe d’HuZes. Ik wil per se zo veel mogelijk geld ophalen, maar het moet gepaard gaan met minimaal vier beklimmingen. Het gaat niet om de klimtijd, maar om het aantal. We mogen onze pijn nooit vergelijken met het leed dat kankerpatiënten moeten ondergaan.’ ‘Dat lijden op de fiets blijft wel iets magisch’, vult Kees zijn fietsvriend Ruud aan. Kees is de groot - meester van het afzien. Zijn uitgemergelde asgrauwe gelaat op de fiets is legendarisch. Hij heeft besloten om het 60-jarige jubileum van Van Steensel te koppelen aan zijn Alpe d’HuZes-actie. Kees zál deelnemen, ondanks de metalen pennen die nog altijd in zijn heupen zijn geschroefd na zijn onfortuinlijke val vlak voor Alpe d’HuZes editie 2022. Tranen van ongeloof hebben plaatsgemaakt voor tranen van trots. ‘Mag nu wel hè Mar?’, vraagt Syl, omdat Rotterdammers zich graag verontschuldigen voor tranen. Mijn tong ligt als een gedroogde pruim achter in mijn huig. Ik kan niets uitbrengen. Alpe d’HuZes heeft gewonnen…. Alpe d’HuZes is de wereld op zijn allerbest. Waarom we donderdag 1 juni 2023 wéér zullen deelnemen aan Alpe d’HuZes, beantwoordt Ruud Maaskant mijn vraag tot slot met een wedervraag.
KWF en we ondersteunen met de Stichting ook nog eens een aantal kleinschalige lokale kanker-gerelateerde projecten. Zoiets geeft een boost aan energie. We sporten, lachen en huilen samen. We staan stil bij de ziekte kanker, maar we vieren ook het leven. Honderd procent.’ Na de vijfde beklimming stapte Ruud van zijn fiets alsof een sjoelbak op zijn rug was vast- gebonden. Steenkapot zat ’ie. De zwoegende Ruud is een levend kunstwerk geworden. Een zwoegende mijnwerker met een pikhouweel, dát is hij. Het lachende gezicht van Lars naast Ruud. Die eeuwige lach die altijd in de gunstand naar derden staat. Zijn lach is de schijnwerper op Ruud, de held van de dag, tegen wil en dank. Vandaag is hij hét toonbeeld van vastberaden- heid, doorzettingsvermogen en een ijzeren wil. Ze passeren nu. Sinds mijn val heb ik nog niet hardgelopen, maar nu moet het. Ik moet meel- open. Ik voel mijn rechterzij steken. Vlammen pijn trekken van mijn rechterbil naar mijn schouderblad. Iets naast mijn ruggengraat klopt, als een tijdbom. Ruud Maaskant heeft niets met cynisme. Hij laat liever zijn benen spreken. Hij weet wat, waaróm en voor wíe hij doet wat hij doet. De Stichting Rotterdam Fund Racers sponsorde een verblijfkamer in het Familiehuis Daniel den Hoed nabij het Erasmus MC, de firma Jordex sponsorde er maar liefst twee. Ruud gelooft in de goede bedoelingen van de mens. ‘Als we niets doen, is de patiënt de grote verliezer.’ Het is Ruud ten voeten uit, ‘onze zieke familieleden en vrienden zijn dé drijfveer.’ You’ll Never Walk Alone laat Jorrit nog maar eens horen. De stem van Lee Towers maakt ons wee. Maak maar schampere grappen over hem. Hij is de fucking held van Rotterdam. Zoals Ruud dat in deze setting ook is. Zijn rug draait nu naar links, met Lars, en is dan uit beeld verdwenen. Lee is vervangen door de vrolijkheid die deze dag verdient en die Jorrit feilloos aanvoelt. Iedereen valt in elkaars armen.
‘We zijn het onze kinderen en kleinkinderen verplicht.’
160
161
Made with FlippingBook flipbook maker