en zwaar aangetaste Malieveld. ‘We hebben hier laatst Muse gehad, ik had er nog nooit van gehoord, en vorige week nog een boerenop- stand… moet je dat gras eens zien…’ In 2008 vond een nieuwe grootscheepse verbouwing plaats waarbij de capaciteit werd uitgebreid met 44 extra zitplaatsen en waarbij de keuken, het sanitair, de opslag en het kantoor- gedeelte werden uitgebouwd c.q. vernieuwd. Zowel Ruuds zoon als zijn ex-schoonzoon (“zo lopen die dingen in het leven”) zijn intussen mede werkzaam in het Paviljoen Malieveld dat sinds 1953 een enorme reputatie in het Haagse heeft opgebouwd: ‘We ontvangen hier toeristen uit binnen- en buitenland, maar ook zakenmensen, consulaat- en ambassademedewerkers, expats, gezinnen, families en zelfs leden van de Koninklijke familie. Maar we hebben ook diverse mobiele kramen waarmee we op feesten, partijen en evenemen- ten verschijnen. We hebben tot twee keer toe op het Koninklijk Paleis mogen verschijnen met onze kraam. Veelal poffertjes, warme wafels en pannen- koeken. De kwaliteit is sinds 1953 gegarandeerd. Daar is niets aan veranderd. Altijd top.’ Het is een stukje Hollands cultureel erfgoed dat niet alleen doet watertanden, maar dat zelfs de ogen doet wateren, want voor de tweede keer is het prijs: ‘Amerikanen met Hollandse voorouders komen hier om een stukje Holland te proeven. En on- langs verwelkomden we hier een familie die voorgoed naar Australië verhuisde. Een dag voor vertrek naar de andere kant van de wereld wilden ze nog één keer Hollandse poffertjes eten... dat dus…’ De mens wordt alsmaar haastiger, de mens wordt alsmaar mondiger en de haastige mondige mens wil van alles en wil van alles nú. Middenin die turbulentie houdt Ruud Louwerens met zijn medewerkers zijn hoofd koel. Hij accepteert dat de menukaart van tijd tot tijd op onderdelen met de tijd mee moet, maar hij ziet
er tegelijkertijd op toe dat de basisnormen en waarden onaangetast blijven: hoffelijkheid, dienstbaarheid, openheid, klantvriendelijkheid en beleefdheid. Dat geldt voor zijn gemiddelde klandizie, maar net zo goed voor diehard rockfans voor wie het Paviljoen Malieveld sinds 2016 een begrip geworden is: ‘Toen speelde Bruce Springsteen hier inder- daad. Dagen daarvóór hadden tientallen fans zich al gemeld om uiteindelijk helemaal vooraan te kunnen staan. Dan krijgen ze een nummertje op hun hand en moeten ze zich enkele keren per dag “officieel” melden. Nou die mensen moesten natuurlijk ook iedere dag iets eten, drinken en van het toilet gebruik maken. Wat? Je bent bekend met dat systeem? Oh Springsteen is ook jóuw held hahaha…’
Om op serieuzere toon door te gaan:
‘Het contact met sommige vaste klanten is heel hecht. Zo hebben we hier een dame die de as van haar hond hier vlakbij heeft laten uitstrooien. Als zij te zijner tijd komt te overlijden, wil ze per se dat haar as bij de as van haar hondje terechtkomt. En ík moet daarop toezien. Dat persoonlijke contact maakt dit werk zo bijzonder.’
En voor een derde keer klopt de firma Traanvocht BV op de deur van het gesprek:
‘Of laatst nog… kwam de Stichting Ambulance Wens nog bij ons langs met iemand die nog één keer poffertjes wilde eten voordat eh… afijn je snapt wel…’ Tot slot wordt ons nog een lunch aangeboden. ‘Je eet toch wel mee Ruud?’, vraagt Kees uit- nodigend terwijl hij de stoel naast hem al naar achteren schuift. ‘Ik kijk wel uit, ik weet wat erin zit’, antwoordt Ruud Louwerens met een vette knipoog. Tranen volgen, dit keer van het lachen.
Ja, de boze mens moest eens weten:
Levensgeluk heeft een geur, levensgeluk heeft een smaak.
196
197
Made with FlippingBook flipbook maker