van alles vast. De doctoren gaven haar vier maanden hooguit, maar dat werden zes jaar. Ze stierf in 1978. Ik was achttien. Niet één keer had ze geklaagd, niet één keer had ze erover gesproken, niet één keer heb ik om haar gehuild. Dat laatste vind ik nog wel het ergste.’
dat nooit als zodanig ervaren. Ik vind het meer wegstoppen. Ik wilde en wil mijzelf uiten. Ik wil ook graag dat mijn medewerkers dat doen. Niet altijd, maar soms is het fijn om zwak en kwetsbaar te zijn.
maken hebben. Privé, op het werk en tijdens het sporten merkte ik dat ik altijd nét iets verder ging waar anderen stopten. Daar pluk ik nog altijd de vruchten van, al ben ik mij zeer bewust van de keerzijde. Wegcijferen voor anderen hoeft niet altijd perse iets goeds te zijn…’
kleur van een pistachenootje en hij als kapot gaat gaat ie steevast schever op zijn fiets zitten. Een afziende Kees is een symfonie op zich, een museumstuk. Kees is een vriend om van te houden. Als hij spreekt zegt hij het hoognodige en als hij lacht, lacht hij echt. Met ontblote tanden. Onbewapend. Vrij. “Hoe heb ik het gedaan?”, zou Kees zijn moeder willen vragen. Ook een kind van 63 heeft nog altijd behoefte aan een bevestiging. Een schouderklop. Dat duwtje in de rug dat iedere fietser weigert te accepteren van zijn fiets- vrienden. ‘Je hebt het zo goed gedaan Kees’, antwoord ik hem namens zijn moeder, maar mijn woorden missen de diepte omdat díe hemeltergend diepe diepte alleen aan moeders voorbehouden is. Vorig jaar konden we beiden niet deelnemen
aan Alpe d’HuZes - beiden waren we slachtoffer van een ernstige valpartij, afzonderlijk van elkaar. Ed reed editie 2022 wat verloren rond op de Alpe zonder zijn trainingsmaatjes. In de kamer van Kees vechten twee vrienden tegen de tranen en van die twee ben ik er één. Alpe d’HuZes is hét evenement waar ouders geëerd worden. We weten wat er komen gaat, we kennen de diepte, we kennen gaatje, we kennen de smaak van de zwarte sneeuw. We omhelzen het gebrek aan een alternatief. ‘Ik zei je al dat ik niet kon huilen na haar overlijden. Mijn moeder is al 45 jaar geleden overleden, maar nog altijd ben ik op zoek naar mijn gevoel. Ik ben op zoek naar mijn tranen. Voor haar. Voor mijn lieve moeder.’
Alpe d’Huez, donderdag 6 juni 2019, 12:02u ‘s middags
Alpe d’Huez, donderdag 6 juni 2019, 10:21u ‘s ochtends
Alpe d’Huez, donderdag 6 juni 2019, 15:23u ‘s middag
Nog eventjes en Kees is boven. Nummertje vier. Nog een paar bochtjes. Alles doet hem zeer. Hij zou wel willen vloeken, maar vloeken gaat hem slecht af. Hij kan het niet. Daar heeft hij andere fietsvrienden voor. Zijn lichaam kraakt. Maar klagen doet ie niet. Wat is zijn pijn in vergelijking met de mensen waarvoor hij fietst? Niets! Nul! De vergelijking überhaupt dúrven te maken is al een regelrechte belediging! Wat doet hij als dadelijk boven is? Gewoon… rug rechten… neus snuiten… wat drinken… schone kleren… en gaan. Net als 1978. Een dag na het overlijden van zijn moeder ging Kees gewoon naar school. Hij weet het nog als de dag van gisteren. Zijn
De derde beklimming zit erop. De eerste pijntjes voelt Kees. In zijn onderrug. Hij eet een stokbroodje Nutella. Kees is zelf ook geen prater, dat moet hij toegeven. En hij is hard, bikkelhard, voor zichzelf. Toegeven aan pijn is een zwakte. Zo is het hem geleerd. Ook vandaag kijkt Kees’ moeder met hem mee. Over zijn schouder. Maar ze zegt geen woord. Waltz No. 10 in B-Mineur, Op. 69 No. 2 klinkt nu. De rollende pianoklanken lijken een vrije val te maken. Net als Kees die nu van de Alpe daalt. In het kielzog van zijn maatje Ed. Kees voelt vrijheid. De wind eist traanvocht. Hij moet door. We moeten allemaal door. Altijd. Overal. Daar gelooft Kees in. ‘Mijn moeder was gelovig opgevoed, maar ze was zelf niet erg praktiserend. Rob en ik gingen naar een school met de bijbel ergens langs de Rotte in Hillegersberg. En mijn vader had zo’n beetje zijn eigen geloof gecreëerd. Naarmate ik ouder word, betrap ik mijzelf erop dat ik steeds vaker aan mijn moeder denk. Door de zaak heb ik altijd automatisch aan mijn vader gedacht. Een rare, lieve, ultra-eigenwijze, loyale, flamboyante man. Naarmate hij ouder werd sprak hij steeds vaker over mijn moeder die hij steevast “mijn maatje” noemde. Ze was ervan overtuigd dat ze de kanker zou overleven, zei mijn vader later. Ze vertikte het om de realiteit te accepteren. Het was een mooie vrouw volgens mijn vader. Edje was een plaatje, zei ie altijd. Mooie bruine krullen, een schitterende lach, en statig. Net als haar moeder, oma Piano. Toen zij overleed ben ik zes weken lang gaan surfen. Ik heb geen traan gelaten nee. Iets blokkeerde. Mijn vader vond dat een goede manier van rouwverwerking blijkbaar. Ik heb
Het zit erop. Kees heeft vijf beklimmingen volbracht maar zijn lichaam kan niet meer. Die Heilige Zes zit er niet in. Zijn maatje Ed ziet er belabberd uit, op dat eenzame stoeltje op het buitenterras van restaurant La Passe Montagne. Ed en Kees lachen. Nu omhelzen en bedanken ze elkaar. Steenkapot zijn de twee vrienden. Het vat is leeg. Leger dan leeg. Daar hangt hij. In de touwen. Aan de waslijn. ‘Op de Alpe voel je het verdriet van iedereen. Het maakte je nederig en sterk tegelijk. We delen ons verdriet. Maar die zesde… die zat er niet in. Zoiets voel je meteen. Je lichaam zegt ho. Alpe d’HuZes trekt zoveel energie uit je lijf dat de extra kracht wel van boven móet komen. Zo uitputtend is het. Zeker als je alle emoties toelaat. Het is zo prachtig.’
Voor mijn vriend Kees
een infectieziekte, die eerder dat jaar was vastgesteld. De rust. De stilte. En de overwel- digende grootsheid van de natuur. Alpe d’Huez is 14 kilometer lang, heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 8% met een steilste strook van 100 meter à 15% waarmee je 1.118 hoogtemeters maakt. De Alpe telt 21 haarspeld- bochten. Tellen! Kees moet tellen. Dat heeft hij van zijn moeder geleerd. Kees neemt zich voor om vanaf nu de bochten te gaan tellen hetgeen op de Alpe in feite aftellen betekent. De telt af, je pelt af. Laagje voor laagje. Als het leven zelf. ‘Mijn moeder was een zachte vrouw, maar hard voor zichzelf. In 1972 is zij ziek geworden, ik was twaalf jaar jong. In feite heb ik haar dus slechts twaalf jaar mogen meemaken als gezonde niet-zieke vrouw. Maar ze sprak nooit over haar ziekte die ze als zwakte zag. Mijn vader praatte er trouwens ook niet over. Het begon met darm- kanker, daar kwam later leverkanker bij. Aan het eind van haar leven was zij een geraamte, dat weet ik nog goed, haar lever stak uit. Dat is de krankzinnig verwoestende werking van kanker. Ze had van alles geprobeerd, ook dat Moerman- dieet dat toen zo populair was. Ze hield zich aan
klasgenoot Eskil Dekker: “Waarom ben je te laat?” “Mijn moeder is gisteren overleden.” “Oh.”
En toen begon Eskil te lachen. Omdat Kees er nog nooit eerder over had gesproken. Zo ging dat toen. “Zorg ervoor dat de jongens hun diploma halen.” Dat waren haar laatste woorden geweest volgens zijn vader. Hé… hoort hij het nu goed? Ergens tussen bocht vier en bocht drie… die ouwe Fransoos met dat transistorradiootje… ja echt… Kees hoorde het goed…. She van Charles Aznavour… dat deed hem altijd denken aan zijn moeder… aan 1978… aan zijn zes weken surfen… Hij glimlacht ondanks de pijn. In bocht drie wordt een polonaise gelopen. Schatje mag ik je foto. ‘Ik ben hard voor mijzelf geworden. Ik was enorm gedreven om de Nederlands waterpolo- jeugd te halen. En dat lukte. Ik trainde mijzelf wezenloos, maar dat lichamelijk afmatten voelde goed. Die discipline, die zelfopoffering. Alles zal direct of indirect met mijn moeder te
Rotterdam, woensdag 16 februari 2023, 10:48u
‘Ik heb mijn moeder gewoon te kort meegemaakt. Ik zou zo graag met mijn haar willen praten. Of ze het ook een beetje leuk heeft gehad hier, ook al werd ze maar 42 jaar. Ik had graag mijn emoties met haar gedeeld op momenten dat ik het ook zelf moeilijk had. Samen naar She van Charles Aznavour luisteren bijvoorbeeld. Ik had haar graag in haar zwakte willen ondersteunen. En soms zou ik haar willen vragen “mam, wat vind je ervan? Hoe heb ik het gedaan?”…’ Kees laat een stilte vallen en kijkt me met glanzende ogen aan. Samen met Ed is Kees onze fietsvriend aan wiens zijde we duizenden kilometers hebben gefietst. Niemand kan zo prachtig afzien als Kees. Zijn gelaat krijgt de
200
201
Made with FlippingBook flipbook maker