nichtjes. En voor mijn kleinkinderen heb ik in- middels zo’n vrachtautootje gemaakt. De laatste is een variant op de eerste in de vorm van een Amerikaanse pickup truck, je moet toch een beetje met je tijd mee gaan haha…’ Dik legt uit dat het werken met zijn handen hem tot rust brengt. Val hem ’s avonds na een werk- dag niet lastig met dat hopeloze geblèr op tv, noch met slaapverwekkende voetbalwedstrijden. Liever gaat hij met zijn vrouw wandelen, of een stuk fietsen of knutselt hij in de schuur. Het werken met zijn handen noemen we in dit ver- haal weliswaar een zijrivier, maar daarmee doen we te weinig recht aan zijn grote passie. Als zijrivieren weer uitmonden in de hoofdrivier worden cirkels rond en zo maakte hij, in alle rust, de vrachtautootjes voor zijn kleinkinderen en vervaardigde hij het ontroerende houten beeldwerk van twee omarmende mensen dat volgens Dik staat voor liefde en zorgzaamheid. Tot slot legt hij het glas in loodwerk uit: ‘Over glas in lood moet je goed nadenken. De combinatie van glas en metaal is technisch complex. Ik heb dit werk 10 jaar geleden gemaakt… ik had toen wat last van burnout- klachten. Je moet weten dat wij gelovig zijn en in dit werk wilde ik mijn geloof en de liefde voor mijn gezin tot uiting laten komen. Aangezien wij God als schepper zien, staat het kruisbeeld in dit glas in loodwerk centraal. Vervolgens beeldt het de letters D voor Dik en J voor Jacqueline uit en heb ik er de voorletters van onze vier kinderen als openstaande bloemen in verwerkt. Centraal thema: “Je mag zijn wie je bent.” We zijn, dankbare mensen voor de rijkdom van vrijheid en vrede, de schepping in haar geheel.’ Het is het verhaal van de mens die het hoofd helder houdt en die zich eigenhandig een weg door het leven baant. De weg tussen berg en zee is alleen door een rivier te volbrengen en de prachtige rivier van etappe 51 luistert naar de naam Dik Roeland.
ik directeur/mede-eigenaar. En mag ik aan- tekenen dat ik op 2 mei 2001 mijn eerste audit bij Van Steensel Assurantiën uitvoerde? Zo lang ken ik Kees al.’ Nog altijd ontkomen we niet aan het beeld van de meanderende rivier Dik Roeland die zich, als een kolkende (maar zelfbewuste) rivier een weg zocht totdat hij in rustiger vaarwater terecht- kwam. Als hij spreekt over ISO (International Standardization Organization) twinkelen zijn ogen, zoals het zonlicht rivierwater reflecteert: ‘ISO is een managementtool. Het kan de directie helpen bij het aanbrengen van meer structuur in de organisatie. Je bent volledig gericht op de klant. We mogen in de keuken meekijken, dat zie ik als voorrecht. Dat maakt het werk zo variërend. Je leeft je in de ondernemer in. Wij veroordelen niet, we beoordelen. Neem nou Van Steensel… sinds 2001 mogen wij meekijken in wij Kees’ zijn ‘keuken’ en de groei in kwaliteits verbetering. ISO is een manier om je systeem te waarborgen. En let op: tenzij van overheids- wege of klanteis voorgeschreven, zou ISO nooit een “moetje” behoren te worden.’ Kees vult aan: ‘Dik kan als geen ander mensen meenemen in de overtuiging hoe onze kwaliteit verbeterd kan worden. En dat al sinds 2001!’ Dik: ‘Wij nemen de organisaties mee van onbewust bekwaam naar bewust bekwaam. Echt, ik voel me hier als een vis in het water.‘ Wat is een rivier zonder vis en wat is een vis zonder water? De hoofdrivier heeft haar eind- bestemming gevonden, zo veel is duidelijk. Maar hoe zit dat nou met die drie voorwerpen die ons onverminderd bezighouden: het glas in loodwerk, het houten vrachtautootje en het houten beeldje van twee omarmende mensen… ‘Ik zal beginnen met het vrachtautootje. Dit exemplaar is 52 jaar oud en maakte ik op de leao. De opdracht luidde: ontwerp en maak robuust speelgoed. Hiermee hebben mijn kinderen gespeeld, maar ook hun neefjes en
212
213
Made with FlippingBook flipbook maker