Het wonderlijke leven van Nico Wendrich “Er valt hier merkwaardig genoeg nooit stof, maar wel genoeg stof tot nadenken.”
Etappe 52, Realitrees
Het is zomaar een lentedag in 2024 als Nico Wendrich online een verhaal onder ogen komt. Etappe 48, Ode aan Edeline van Steensel zo valt te lezen in lichtblauwe letters, met daar- onder als subtitel Op Zoek naar de Tranen. In eerste instantie trekt de portretfoto van Edeline, de moeder van zijn jeugdvriend Kees, eerder zijn aandacht dan de tekst van het verhaal, want de foto neemt hem terug naar de Rotte van medio jaren zestig, misschien wel de gelukkigste tijd van Nico’s leven: de ’s-Gravendijkwal in hartje Rotterdam, maar sinds we in ’62, ’63 naar de Rotte verhuisden ben ik altijd meer een man van het buitenleven geweest. Mijn ouders waren kunstzinnig aan- gelegde mensen. Mijn vader kon prachtig tekenen, net als Cor van Steensel ja. Echte vrien- den zouden het nooit worden, want mijn pa was een diehard Feyenoordfan en Cor was natuurlijk een Spartapiet haha. Als jongens hadden wij een vast vriendengroepje met zijn vijven: Peter Charpentier, mijn broer Sjaak, mijn persoontje, en de broertjes Rob en Kees.’ ‘Ik ben weliswaar geboren aan ‘Dat klopt’, beaamt Kees met een tevreden glimlach, ‘we ravotten, speelden, voetbalden, klommen, zwommen, doken, schaatsten… en altijd buiten en samen ja.’ ‘We speelden bij de houtfabriek en vlak bij de vuilstort waar we altijd op zoek gingen naar seksboekjes haha’, vult Nico aan, ‘het stonk er enorm… ik denk dat al die allergieën van Kees dáár vandaan zijn gekomen haha. Maar serieus, een heerlijke tijd gehad daar. De verjaardagen van Peter en Kees, 7 en 14 mei, zijn overigens de sterfdata van mijn ouders… Op de verjaardags- feestjes van Rob en Kees bakte hun vader Cor
steevast pannenkoeken. Ik proef die specifieke smaak nú nog… ik moest er nog aan denken toen ik die foto van Kees’ moeder zag bij dat verhaal. Zij was, met mijn tante, echt de liefste vrouw die ik kende. Ik heb meteen een brief gestuurd naar Kees, omdat het verhaal mij raakte… daarom zitten we hier nu denk ik…’ Het hier en nu waar Nico op doelt, is het Tuinhuis van God dat zich bevindt aan de Bredeweg 2a in Moerkapelle. Nee, Nico is zelf niet “van het geloof”, maar deze binnenruimte heeft hij namens zijn bedrijf Realitrees mogen inrichten. De schepping vertelt hier het verhaal van de drie-enige God, zo lees ik met een half oog in de flyer van het Tuinhuis van God waar de gelovigen Alpha cursussen geven.
‘Het is nu alweer zo’n 13 jaar geleden dat ik deze ruimte mocht aankleden met kunstplanten. De eigenaar had de muren al beplakt met foto- behang van natuurtaferelen, zoals een gebergte, een strand, een baai. Ik mocht de kunstbeplan- ting daaromheen verzorgen waarbij ik rekening moest houden met de natuurlijke lichtinval vanuit de diverse dakuitsparingen. Een eervol project en het leuke is... er valt hier merkwaar- dig genoeg nooit stof op de planten, maar er is wel genoeg stof tot nadenken!’ Een wonderlijke omgeving verdient een wonder- lijke gesprekspartner en dat ís Nico Wendrich die zichzelf in retrospectief geen talentvol sporter, noch een briljant scholier noemt. Wel was hij een graag geziene vakantiegenoot mid jaren
Etappe 52
Rotterdam-Moerkapelle | 10 juli 2024
Start
Prins Pieter Christiaanstraat 61, Rotterdam | Van Steensel Assurantiën
Finishplaats
Tuinhuis van God | Bredeweg 2a, Moerkapelle | Realitrees
Etappewinnaar Nico Wendrich
214
215
Made with FlippingBook flipbook maker