Etappe 58, Carel van Hees
De wereld door de ogen van Carel van Hees “Ik ben een verhalenverteller.”
De vrachtwagenchauffeur die de bocht te kort insnijdt en daar, claxonnerend, de fietser de schuld van geeft. Een groep Duitse toeristen met slecht geknipt haar. De wandelende man in kostuum en een rugzak. De automobilist met het kleine piemeltje in de te blinkende auto (met het te open raam met de te luide en te slechte muziek). De eerste minuten van het gesprek met de gere- nommeerde Rotterdamse fotograaf en cineast Carel van Hees ontgaan me grotendeels. Al is Carel een boeiende redenaar, toch bemerk ik dat ik van meet af aan afgeleid ben, omdat ik de wereld door zijn ogen zie. De glazenwasser zonder ladder. De geduldige voetganger bij het rode stoplicht (peutert in zijn neus, bestudeert de inhoud). De twee jongvol- wassenen met gekleurd haar op een fiets die een blikkerig geluid maakt. De man met de grijze stoppelbaard met het slechte gebit die te vroeg (het is net over elven in de ochtend) een biertje bestelt.
beste kant zien. De stad trekt zich niets aan van onze aanwezigheid. Mensen verplaatsen zich ademloos, zwijgend, haastend, schuifelend van A naar B. Sommigen kennen hun bestemming, anderen zijn de weg kwijt. Carel wijst naar een muur vol graffiti aan de overkant: ‘Daar zat Café Ari. Zonde dat dat café toch weg is? Hoeveel echt bruine kroegen telt Rotterdam nou nog? Direct daarnaast woonde Jules Deelder. Die hád me daar een platencollectie. Pakte ‘ie Sketches of Spain van Miles en wist ‘ie feilloos te vertellen dat die-en-die bas speelde en zus-en-zo drums. Bizarre feitenkennis, Jules. Muziek is belangrijk, muziek is altijd thuis- komen. Vroeger thuis draaiden mijn ouders Frank Sinatra en Nina Simone. En op zondag op de radio naar klassieke muziek luisteren… Toen ik 11 was scheidden mijn ouders. Mijn vader ver- huisde naar Den Haag. Hij nam mij, tot ongeveer mijn zestiende, mee naar het theater en de bio- scoop. Daar raakte in aanraking met de films van Frederico Fellini… neem nou zo’n Marcello Mastroianni, ik bedoel, ik ben niet van de heren- liefde, maar wat was dát een knappe man… heb jij trouwens iets met de films van Bergman, Kees?’ “Ik ben mensen als Jos en Kees ontzettend dankbaar.” - Carel van Hees
Jules Deelder. Miles Davis. Frederico Fellini. Marcello Mastroianni. Nina Simone. Akira Kurosawa. De namen vliegen me om oren. La Grande Bouffe van Ferreri! La Grande Bellezza van Sorrentino! Nee, zijn laatste … Parthenope was iets minder, zo gaat dat, niet alles is een tien. Ingmar Bergman? Mwah... tikkie te elitair, zo komen Carel en Kees overeen. Kees bestelt twee koffie, voor Carel een cappuccino. Een scooter (een maaltijdbezorger met een te grote helm) trekt op. Een toerist zonder bad-k amerspiegel (hij draagt een quasi artistieke gleufhoed die hem misstaat) vraagt de weg. Een scholiere zonder toekomst kijkt verveeld op haar mobieltje. Kan Carel zich een leven zonder kunst voorstellen? Hoe zou zijn leven eruit heb- ben gezien zonder de artistieke en creatieve basis waarvoor zijn vader grotendeels verant- woordelijk is geweest. Carel denkt lang na over het antwoord, hij glimlacht (“vrolijkheid heb ik van mijn moeder”) en zegt: ‘Ik had wellicht kok geworden, een maaltijd maken met mooie ingrediënten. Samen eten, drinken en een gesprek voeren. Muziek en theater boeien me door het directe contact met het publiek. De kunst leerde mij vooral het kijken. Hóe mensen elkáár aankijken. Hoe ze zélf kijken. Hoe ze elkaar behandelen. Kunst is zuurstof. Ik ben nu 70, maar de Marokkaanse kassière van ons supermarktje om de hoek schatte mij op 69 hahaha! Met een strak gezicht hè! Prachtig zoiets haha…’ Kunst uit de mond van de Marokkaanse kassière, omdat je kunst altijd en overal kúnt zien zolang je je ogen maar openhoudt en de ogen van Carel van Hees staan altijd open. Het alledaagse is kunst voor Carel van Hees.
Dan schrik ik wakker uit de dagdromen van het alledaagse stadsleven:
‘VOGLIO UNA DONNA! VOGLIO UNA DONNA!’
Een breeduit lachende Carel van Hees is erbij gaan staan en zwaait uitbundig met zijn armen.
‘Amarcord…!’, beantwoordt Kees de vraag die niet gesteld werd, ‘… een meesterwerk van Fellini…’ We zitten op het buitenterras van Grand Café Wester Paviljoen aan de Mathenesserlaan in hartje Rotterdam. De lentezon laat zich van zijn
Etappe 58
Rotterdam-Rotterdam| 3 maart 2025
Start
Prins Pieter Christiaanstraat 61, Rotterdam | Van Steensel Assurantiën Mathenesserlaan 157, 3015 CJ Rotterdam | Grand Café Wester Paviljoen
Finishplaats
Etappewinnaar Carel van Hees
238
239
Made with FlippingBook flipbook maker