veel op met social media. Kees loopt in het spoor als het kan (of moet) en wijkt af als het moet (of kan). Kees is een rekenaar, maar niet berekenend. Een assessment in 2009 bracht een verhelderende waarheid naar boven die zijn uitwerking niet zou missen: ‘Daaruit kwam naar boven dat ik een 9 op een schaal van 10 scoorde voor rekenen, maar een 2 op diezelfde schaal voor interesse in geld. Dat was natuurlijk een merkwaardige discrepantie. Evenzo bleek dat ik een creatieve geest had en een bovenmatige behoefte had om mensen te helpen. Als advies gaf men mee dat ik mij meer met projecten moest bezighouden en dat heb ik gedaan. Tot lange tijd na de dood van mijn vader heb ik onze krant, ooit een bedenksel van mijn vader, als communicatiemiddel voortgezet. Inmiddels ben ik daarmee gestopt omdat een papieren krant zich moeilijk laat verenigen met ons duurzaamheidsbeleid. Mijn vrouw Margriet deed altijd het redactiewerk en tevens was ze een soort “mediateur” als mijn vader en ik het over een bepaalde kwestie oneens waren. Vrouwen zijn in staat om de scherpe kantjes er- van af te halen. Margriet is natuurlijk niet alleen op dit vlak belangrijk geweest voor mij als persoon en voor ons bedrijf. Ze heeft in de loop der jaren veel moeten opofferen ten faveure van mij, ons gezin en het bedrijf. Daar ben ik haar tot op de dag van vandaag ontzettend dankbaar voor. Maar die papieren krant is nu een online nieuwsbrief geworden waaraan ik nog altijd met veel plezier werk. Projectmatig heb ik deel uitgemaakt van tal van bestuurs- organen, die ontzettend leerzaam waren. Als voorbeeld noem ik mijn bestuursfunctie bij het Volmachtbedrijf. Ik leerde er de complexiteit van onze branche en die complexiteit kon ik ver- volgens beter vertalen naar onze mensen en naar onze klanten die we daardoor nog beter konden bedienen. Bovendien zette het ons bedrijf extra op de kaart.’ Anno 2025 is Van Steensel Assurantiën een begrip in Nederland Verzekeringsland, hetzelf - de land dat de laatste jaren overspoeld wordt door een overnamegolf door Private Equity
investeerders die inmiddels ook meermaals aan de deur van Van Steensel klopten. Zonder succes overigens, want Kees vaart, zoals gezegd, zijn eigen koers: ‘Veel bedrijven zijn money driven. Dat is geen verwijt, wie ben ik, maar een constatering, en het is uiteraard hun goed recht. Maar wij staan, denk aan die assessment, anders in de wed- strijd. Groei is geen doel op zich voor ons, maar een middel. Ik heb het met mijn MT besproken en ook zij spraken de wens uit dat ze liever voor een familiebedrijf werkten. Dicht bij de mensen blijven, het directe contact blijven opzoeken.’ “Kees is een fijne vent.” - 59 geïnterviewden uit 59 etappes Om zijn strategie te illustreren, had Kees al zelf regelmatig met een vette knipoog de parallel ge- trokken met het dorpje van Asterix dat onover - winnelijk bleek voor de toenmalige Romeinse overheersers. Diezelfde vette knipoog resulteer - de in een bedrijfsuitje naar Rome ter viering van het 60-jarige bestaan waar Kees ten overstaan van het voltallige personeel in het spreekwoor- delijke hol van de leeuw (zijnde het Colosseum) in een big smile speech de vergelijking met het dorpje van Asterix extra cachet kon geven. Voor een moment, hoe kort en hoe hilarisch ook, zal Kees zich in Rome daadwerkelijk Asterix, of op zijn minst Abraracourcix, leider van het stoere onafhankelijke dorp, hebben gevoeld. Toen Kees mij deze anekdote (niet zonder emotie) vertelde, werd ik zo geraakt dat ik meteen het idee lanceerde om voor déze etappe samen naar Erquy, het Bretonse dorp dat model zou staan voor de Asterix-stripreeks, te rijden. Het woordenspel Erquy-Equity deed me direct watertanden en hield me nachtenlang uit de slaap. Kees had me slechts verbaasd aangekeken. ‘Ik heb Private Equityfondsen inderdaad beleefd bedankt voor de eer. Op zich willen wij wel groeien, al was het maar om staande te blijven
in een sterk concurrerende markt, maar wel op onze eigen voorwaarden en onder onze eigen regie. Mensen helpen, dat moet prevaleren. En nee dat is niet ouderwets, integendeel. Zo om- armen wij de ontwikkelingen rondom AI als tool om de klanten nog efficiënter bij te kunnen staan. AI zal onze mensen niet vervangen, be - slist niet! Het is juist bedoeld om onze mensen ermee te behóuden! Mijn vader was vroeger ook al een fervent tegenstander van structureel overwerken. Dan klopt er iets niet in je bedrijfs - voering, zo luidde zíjn en luidt míjn overtuiging. Onze mensen moeten op tijd naar huis om tijd door te brengen met hun familie en vrienden, om hun hobby’s uit te kunnen oefenen. Mijn vader ging zelf op vrijdagmiddag steevast om vier uur op snoekbaars vissen.’ Kees’ theorie is sluitend. Hij maakt in volle over- tuiging zijn beleidskeuzes en noemt als voor- beeld in deze zijn duurzaamheidsagenda waarin hij heilig gelooft, lang voordat dit een tamelijk doorzichtige greenwashing marketingtool was van menig bedrijf dat sinds de hype iedere kans aangrijpt om de wereld te laten zien hoe hoog zij “het groen” in het vaandel hebben staan. Kees niet, Kees is anders. Geen spoortje van cynisme te bekennen, zijn intenties zijn oprecht, al is hij realistisch genoeg om te erkennen dat niet alle duurzaamheidsdoelen op zo’n kort termijn ge- realiseerd kunnen worden. Toch gelooft Kees daadwerkelijk in het credo dat een betere wereld vooral bij jezélf begint. Zo was hij medeoprich - ter van INSVER (het Instituut Verduurzaming Verzekeringsbranche, zie etappe 27), rijdt hij al jaren elektrisch, is zijn woning geheel CO2- neutraal opgeleverd en is het dak van zijn kan- toorpand voorzien van een prachtige laag zonne- panelen. Kortom geen woorden maar daden, en dat voor een doorgewinterde Spartaan! Naast een Asterix is Kees van Steensel een denker, een strateeg en, zoals hij zelf al zei, een helikopterpiloot: ‘Ik ben 14 maart jongstleden 65 geworden, een volgend momentum om even op de pauzeknop te drukken. De laatste jaren waren op meerdere
vlakken niet altijd even gemakkelijk, onder meer om die reden wil ik in principe tot mijn 70e door- gaan. Wellicht dat onze jongste zoon Koen inte- resse heeft om het stokje over te nemen. Ik zou zo’n derde generatie uiteraard prachtig vinden, maar Margriet en ik zouden hem never nooit niet ertoe willen dwingen. De samenwerking met mijn vader verliep ook niet altijd even vlek- keloos, en al speelde zich dat af in een andere tijd tussen andere persoonlijkheden, toch neem je zoiets heel je leven mee. Op Cors begrafenis waren zo’n 600 man afgekomen. Ik weet nog dat er toen een bepaalde rust over mij heen kwam: als er zoveel mensen op je uitvaart komen ben je gewoon een heel goed mens geweest.’ Kees slikt, zoals Asterix ook wel eens zal hebben moeten slikken. De verhalen van Asterix dateren van 50 voor Christus, maar in de kern is de mens in al die 2075 jaar weinig veranderd. De levens- weg van de mens zit vol hobbels, keien, bergen, dalen en kuilen die regelmatig valkuilen blijken. Kees geeft zijn mensen veel vrijheid en vertrou - wen dat zelden of nooit misbruikt wordt, maar áls het gebeurt dan treedt hij adequaat en zon- der aanziens des persoons op. Kees praat liever over uitdagingen dan over teleurstellingen (“dat is zo’n negatief woord”). Hij noemt zichzelf een
knokker waarbij zijn (top)sportersmentaliteit hem meermaals staande hield:
ben niet alleen inzicht verschaft in het leven van de 59 geïnterviewden, maar óók in de persoon Kees van Steensel, zij het onderhuids, zij het im- pliciet. Kees was 59 keer als een kapitein aan- wezig die het varen toevertrouwde aan zijn eerste stuurman die ik 59 keer mocht zijn. Een grotere eer is niet denkbaar. Het slotwoord is uiteraard aan de geestelijk vader van de 59 verhalen, tevens de biologische vader van de 60e: ‘De 59 etappes waren een snoepje… een beleve - nis. Sommige verhalen van mensen kénde ik helemaal niet. Keer op keer werd ik verrast, soms overrompeld, door de openheid en de persoonlijke betrokkenheid van de mensen met wie we spraken. De mensen reageerden ook al- lemaal enthousiast toen ze benaderd werden of ze mee wilden werken. Het was een schit-te-ren- de reis en ik vind het oprecht jammer dat die reis nu over is. Zoals al werd vastgesteld in het assessment was ik goed in projecten, welnu dit was een prachtig project en ik wil heel graag iedereen bedanken die aan deze 60 etappes heeft meegewerkt!’
‘Ik schopte het in mijn jeugd tot het nationale waterpoloteam en met mijn zeiljacht De Woeste Willem draaiden we enkele jaren mee in de nationale top van de IRC 2 klasse. De laatste pakweg 10 jaar fiets(t)e ik graag met jullie mee… ik vond en vind het heerlijk om mijn lichaam uit te dagen. Het sociale aspect van zeilen en wiel- rennen vind ik ontzettend belangrijk. Bovendien kon ik het fietsen inzetten voor het goede doel, want menig maal deden we met de Rotterdam Fund Racers mee aan Alpe d’HuZes. En sinds onze verhuizing naar onze woning aan de IJssel zwem ik graag in het open water. Ja ja, ik weet dat dat een vreemde hobby van me is, want bij een gemiddelde zwembeurt word ik zeker twee, drie keer gefotografeerd door mensen op de dijk die zich afvragen welke pierewaaier daar in het koude water aan het zwemmen is hahaha…’ Daar is de pierewaaier weer, waarmee Kees, waarschijnlijk onbewust, het lijntje met zijn vader trekt.
De 59 etappes waren een eerbetoon aan zijn relaties en medewerkers. De 59 etappes heb -
250
251
Made with FlippingBook flipbook maker