En hij was creatiever dan zoon Kees. Cor teken- de graag. Mooie poppetjes. Kindjes. Dingetjes. Hij maakte nooit normale sneeuwpoppen. Nee. Het waren halve malloten, die sneeuwpoppen van mij hahaha. Kunstwerkjes. Stuk voor stuk. Beneden tekende hij voor óntspanning, hier- boven voor de spanning. Het hield hem scherp en bij de les. Daarom tekende hij boven altijd als hij Kees aan het werk zag. Ja hij was hard geweest voor zijn jongens. Rob werd natuurkundige. Met geweldige cijfers. En Kees? Kees was een sportman met een leeuwenhart. Ooit coachte hij het waterpolo- team van Kees. Bij ZV Rotterdam, toen een bescheiden vereniging. Maar door toedoen van Cor, Arie en Siem werden zij mooi Nederlands Kampioen bij de aspiranten. Hee luister eens, dat word je niet als je die gastjes met zachte handen aanpakt. Daar komen stinkende won- den van. “Jij gaat rechten en economie studeren, je kunt toch niets anders klootzak!” Jazeker. Zo had hij het gezegd. Letterlijk. Keihard. Spartaans, naar voorbeeld van zijn favoriete voetbalploeg. Zijn vrouw was net overleden en hij kon die tent toch zeker niet alleen runnen. Niet op de manier zoals híj vond dat je met klanten moest omgaan. Het gaat niet om geld verdienen. Nee! Je klanten bedienen! Tot het gaatje. Op zijn Rotterdams. Direct. Open. Eerlijk. Vooral eerlijk. Het “warme bakker” gevoel had hij het genoemd. Met gevoel voor drama, natuurlijk, maar íeder- een snapte wat ie ermee bedoeld had. De klant, de klant, de klant. Dat was áltijd de filosofie van zijn bedrijf geweest.
Toen was toen, nu is nu.
Trots?
Trots op zijn bedrijf. Zijn familie. Wie ze waren. Wie ze zíjn. Wat hij niet allemaal had gedaan voor zijn klanten. Hij dreef verzekeringsmaat- schappijen tot wanhoop als hij wíst dat een claim van een klant terecht was. Met de feest- dagen ging hij zelf gevangen snoekbaars langs de klanten rondbrengen. Nu heeft iedereen zijn mond vol over de natuur, over duurzaamheid. Modewoorden zijn het geworden. Ha. Hij kende vroeger íedere plant, íedere boomsoort, íeder levend wezen rondom de Bergse Achterplas bij naam. Zo graag kwam hij in de natuur. De natuur geeft… wild, paling… snoekbaars. Maar de natuur neemt ook. Als de natuur een- maal genomen had, kwam je hier terecht. Hier. Boven dus. 1998 Overlijden Cor van Steensel Bizar. Of ja. Eigenlijk ook weer niet. Cor was in 1997 al eens gewaarschuwd. Zijn eerste hart - aanval. Maar wat te doen na zo’n eerste? Een beetje achter de geraniums zitten? Niets voor hem. Kom eens op. Cor staat op en haalt wat ingelijste familiefoto’s van de vensterbank. De trouwfoto met Edeline, zijn “Edje”. Zo’n lieve vrouw. Ze ging hem in 1973 voor naar boven. 42 Jaar werd ze. Darmkanker. Klote ziekte. Bah. Moesten zijn jongens Kees en Rob het zonder moeder doen. Jaren later ont- moette hij Mieke. Toch nog een mooie tijd ge- had samen. Maar toen kwam die fatale zondag 25 januari 1998. Hij moest op zijn 67e zo nodig nog een rondje hardlopen. Waarom, vraag je je achteraf af, waarom… maar achteraf kijk je een koe… enfin… hij ging na het hardlopen nog even onder de zonnebank liggen om er in slaap te vallen om nooit meer wakker te worden. De toespraak van Kees had hem geraakt. Ze hadden een menig discussie gevoerd op de zaak. Over de kleur van de kopjes koffie bijvoor - beeld. Enfin, Kees refereerde eraan toen Cor naast hem lag. Hij had gelijk gehad hoor, zijn Kees. Hij was inderdaad een eigenwijs stuk vre- ten hahaha. Maar hij hád dan ook vaak gelijk. Eerlijk is eerlijk.
Sinds zijn verhuizing naar boven op 25 januari 1998 hield hij het reilen en zeilen beneden scherp in de gaten. Bijsturen was niet nodig ge- bleken. Ook niet van hogerhand. Zijn zoon Kees had het goed opgepakt. Heel goed. Hij had een verdomd sterk team om zich heen verzameld. Kees vertrouwde zijn mensen. Góede mensen. Hart voor de zaak. De tijden veranderden zien- derogen, dat zag Cor ook wel, maar de kern- waarden.. die moesten intact blijven… dat had Cor gewild en verdomd… dat was Kees ondanks en dankzij alles gelukt.
Ja natuurlijk was hij trots. Dat liet hij in eigen stijl op zijn geheel eigenwijze wijze blijken. Creatief. Slim. Doordacht. Uniek. Als zijn Kees ter ere van zijn moeder aan Alpe d’HuZes deelnam, gaf Cor hem nét dat extra zetje om niet op te geven. En bijvoorbeeld als Kees met trotse tranen over de Botsograaf van zijn vader sprak. En tot slot als Kees iets deed voor de mede- mens. Voor de klant. En dat deed zijn zoon genoeg. Draaide daar niet alles om? Mensen helpen… klanten helpen… simpel toch?
Elf jaar hadden ze samengewerkt, Cor en Kees.
“Pa we hebben het mooi voor elkaar”, was de een na laatste zin van Kees’ toespraak geweest. “Want Pa is Pa, en daar heb je er maar een van.” In de daarna gevallen stilte moest Cor eventjes slikken. Pas toen had hij gezien hoeveel mensen op zijn uitvaart waren afgekomen. Had ie toch wel iets goed gedaan. Hij lachte.
Cor legde het 50 jarig jubileumkrantje terzijde.
8
9
Made with FlippingBook flipbook maker