Nazad na sadržaj
odigravanja, koje nastaje iz recipročnih bihevioralnih pražnjenja između analitičkog para, koja upadaju u analitičko polje, ukazujući na situacije kada je verbalna simbolizacija bila oštećena. Takva skorašnja latinoamerička viđenja kontratransfera imala su koren u radu i tradiciji Baranžeovih i Blegera (1967), koja se razvila paralelno i u recipročnoj interakciji sa radovima Rakera (1968) i Grinberga (1968), često sa lakanijanskim naglaskom (De Bernardi, 2000; Kasorla 2013). Analitička teorija polja se dalje razvijala i u Evropi i u Severnoj Americi. Stern (1997), u SAD, prezentovao je originalnu razradu teorije polja unutar interpersonalne perspektive. Jedan od glavnih zagovornika teorije polja u Evropi je Fero ( Ferro ), koji je spojio teoriju polja sa bionijanskim stanovištem. U knjizi Feroa i Bazilea ( Ferro i Basile , 2008), polje se danas shvata kao mesto susreta višestrukih karaktera pacijenta i analitičara sa sopstvenim životom, kao na pozornici. Ovi autori se u potpunosti fokusiraju na naraciju svetova koji se pojavljuju u svakoj analitičkoj seansi. Oni razlikuju seriju kontratransfernih nivoa. „Distinkcije se baziraju na modalitetima koje polje pokazuje i koristi kako bi podesilo sopstvene tenzije” ( Fero and Bazile , 2008, str. 3). Transformacije karaktera u narativu seanse predstavljaju „ transformacije u analitičkom polju. Istraživanje tih veza razjašnjava otvaranje i zatvaranje ’kanala’ između (pacijentove) projektivne identifikacije i (analitičarevog) sanjarenja ” (ibid., str. 3). Fero (2009) i Čivitareze ( Civitarese , 2008; Fero i Čivitareze, 2013) naglašavaju upotrebu analitičarevog uma i tela, kroz sanjarenje , kao put ka pacijentovim nesvesnim procesima i nesvesnim procesima između analitičara i analizanda. Ova perspektiva takođe ima mnogo zajedničkog sa konceptom ko-kreiranih interakcija severnoameričkog analitičara treniranog u britanskoj tradiciji, Tomasa Ogdena (1994a,b; 1995), gde su takođe vidljivi klajnijanski uticaji. Prema Ogdenu, intrapsihički pogledi na transfer i kontratransfer ne bi trebalo samo da budu dopunjeni intersubjektivnom perspektivom transferno- kontratransferne matrice, već ove perspektive treba shvatiti kao konstituišuću dijalektiku koja vodi ka „ (intersubjektivnom) analitičkom trećem ” , kao novu evoluirajuću subjektivnost, koja obuhvata (analogno polju), nešto više od sume delova. Takođe, kombinujući intrapsihičko i intersubjektivno unutar francuskog psihoanalitičkog okvira, Grin (Grin, 1973/1999; 2002), u skladu sa Vinikotovim radovima o potencijalnom prostoru, definiše još jednu formaciju u oblasti tercijarnih procesa. Njegova verzija je „analitički objekat” (objekat analize i u analizi) kao „ treći objekat ”: on ne pripada niti analitičaru niti analizandu, ima karakteristike prelaznosti i stvara se u analitičkom susretu. Prema Grinovom mišljenju, intersubjektivni odnos povezuje dva intrapsihička subjekta i „predstavlja isprepletanost unutrašnjih svetova dva partnera analitičkog para u kojem se intersubjektivnost ispoljava” (2000, str. 2).
99
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online