Nazad na sadržaj
III. C. Interpsihički i intersubjektivni fokus dve osobe; kontratransfer kao „zajednička tačka” Originalno potičući iz Evrope (tačnije iz Italije), konceptualizacija ʼinterpsihičkogʼ (pored ʼintersubjektivnogʼ) postaje u poslednjoj dekadi sve relevantnija širom sveta (Bolonjini – Bolognini , 2004, 2010, 2016). Ova skorašnja zainteresovanost je odjek Frojdovih komentara o tome da dva sistema nesvesnog mogu biti u direktnom kontaktu, međusobno utičući jedan na drugog, bez uplitanja viših nivoa svesnosti ili subjektivnosti (Frojd, 1915, 1937a, b.). Formulišući konceptualizaciju interpsihičkog, transformacionu „modulaciju polja” teorije polja (Fero, 2001), vinikotijanski koncept „prelaznosti” i rad na empatiji kao složenom fenomenu (Bolonjini, 2009) postali su posebno važni. U skorašnjem radu Stefana Bolonjinija (2016), ʼinterpsihičkoʼ se može posmatrati kao „ funkcionalni presubjektivni nivo gde dve osobe mogu da razmene unutrašnje sadržaje, kroz korišćenje ʼnormalneʼ komunikativne projektivne identifikacije ”(Bolognjni, 2016, str. 110). Kao proširena psihička dimenzija, ona odražava recipročni uticaj dva uma, koji je doživljen iznutra. U tehničkom korišćenju, kada se analitički dijalog doživljava kao interpsihički, on dobija „novu, specifičniju efektivnost, prvo za kontejniranje, a potom i za simbolizaciju” (Bolonjini, 2004). Ovo je bilo razrađivano u okviru mnogih različitih psihoanalitičkih tradicija, uključujući i neoklajnijansku i neobionijansku, čiji interpsihički rad uglavnom leži u fokusiranju na spremnost za primanje projektivnih identifikacija (Stajner, 2011, Pik, 2015). U vezi sa ovim stanovištem je i deo francuskog intersubjektivnog mišljenja, sa fokusom na nesvesnu komunikaciju putem zagonetnih poruka, sa pažnjom da se pacijentov prostor ne naruši, i sa stavljanjem analitičareve subjektivnosti i analizandovog kapaciteta za reprezentaciju i simbolizaciju u službu postizanja pacijentove subjektivizacije, reprezentacije i simbolizacije. Unutar konteksta kontratransfera, primer može biti Hajdi Fajmberg (1992, 2005, 2012, 2013, 2015) i njena kontratransferna pozicija decentriranog kliničkog slušanja, poznata i kao slušanje slušanja, koja se sastoji od pažljivog praćenja kako analitičar čuje šta je pacijent čuo i rekao (i obrnuto), što vodi brojnim iznenađenjima, kao putu ka razumevanju pacijentovog stanja receptivnosti i simboličke reprezentacije. Koncept zajedničkog iskustva odigravanja Žakline Godfren-Aber i Morisa Abera (2009) konstituiše interpsihički entitet proživljene ʼslike akcijeʼ, još uvek nesimbolizovanog u rečima, ali koji sadrži simbolički kapacitet. Simbolički skok od potencijalnog ka realizovanom, od registra akcije do registra misli, može da bude postignut kroz analitičarevo kontratransferno učestvovanje. Slično tome, rad Renea Rusijona ( René Roussillon , 2009) prati kako pacijentove akcije i telo nose događaje-poruke iz pacijentove preverbalne istorije. Interpsihički prenos na nivou transfer–kontratransfer može da pospeši njihovo integrisanje u „psihički život”. Iz različitih uglova, takođe, Grin (2000), Olanjije (2015), Sofi de Mižola-Melor ( Sophie de Mijolla-Mellor , 2015/2016) i drugi, naglašavaju analitičarevo fino podešavanje na interpsihički i/ili intersubjektivni tok nesvesne komunikacije kao ključni preduslov analitičke „ ko- re-konstrukcije ”i proučavanja istorije pacijentove rane traume i obnove simboličkog kapaciteta kako bi bilo kakva interpretacija imala smisla.
100
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online