Nazad na sadržaj
II. B. Socioistorijski kontekst u Severnoj Americi
II. Ba. Terminologija Dok neki (Švarc – Schwartz , 2012; Kiršner – Kirshner , 2009) vide intersubjektivnost kao implicitno prisutnu u frojdijanskom modelu lečenja (Frojd, 1915, 1923), ostala je teorijski „nedovoljno razvijena” i nije ušla u psihoanalitičku terminologiju dok je Žak Lakan nije uveo 1953. godine. Paradoksalno je, možda, što je prvi severnoamerički autor koji je pomenuo termin u psihoanalitičkoj literaturi 1956, bio najvažniji Ego psiholog Hajnc Hartman ; on je podvukao važnost intersubjektivne validacije u kontekstu naučnog diskursa, u svom radu „Beleške o principu realnosti”. Prvi autori u SAD koji su koristili termin u značenju sličnom današnjem originalno su poticali iz klasične tradicionalne psihoanalize, a njihovi radovi na tu temu postali su, u to vreme, poznatiji van Amerike nego u zemlji. Upoznat sa Lakanom i Rikerom zbog njegovih studija jezika interpretacije, Stenli Livi ( Stanley Leavy ), student Roja Šejfera ( Roy Schafer ), suprotno tadašnjoj klasičnoj psihoanalizi, pisao je (Livi, 1973) da je osnova za rad između pacijenta i analitičara intersubjektivnost, a model rada je odnos. Njegova argumentacija je istančana i oslanja se na udubljivanje analitičara i pacijenta u jezik i u obostrane i kontinuirane interpretacije. Sledeća publikacija u vodećoj severnoameričkoj psihoanalitičkoj zajednici tog vremena bio je rad Arnolda Modela „Psihoanaliza u novom kontekstu” iz 1984. Inspirisan Andreom Grinom i Donaldom Vinikotom, Model je naglasio da je psihoanaliza prvenstveno stvar subjektiviteta, koji originalno potiču iz matrice beba–mama. Kasnije je razvijao tumačenje da je psihički život centriran oko procesa ʼ metaforizacije ʼ : prevođenja telesnih iskustava u metafore, što je simbolička funkcija koja prožima sav subjektivitet . Korišćenje termina kao kamena temeljca teorije , što signalizira promenu paradigme počinje sa radom Roberta D. Stoloroua, Bernarda Brandšafta ( Bernard Brandchaft ) i Džordža E. Atvuda ( George E. Atwood ) „ Psihoanalitički tretman: intersubjektivni pristup ” (1987). Psihoanaliza je ovde prikazana kao „ nauka intersubjektivnog, fokusirana na međuigru između različito organizovanih subjektivnih svetova posmatrača i posmatranog. Pozicija posmatrača je uvek unutar ... intersubjektivnog polja ...” (ibid, str. 41-42). Ovde se psihoanalitički okvir u potpunosti oslanja na koncept intersubjektivnog polja. Takvo polje se nalazi u preseku dva subjektiviteta i proizilazi iz međuigre transfera i kontratransfera. Prema rečima Stoloroua: „( Intersubjektivna) realnost koja se razjašnjava tokom psihoanalitičkog tretmana nije ʼvraćenaʼ ili ʼotkrivenaʼ, kako implicira Frojd (1913), niti je ʼkreiranaʼ ili ʼkonstruisanaʼ kako su rekli drugi (Hartman, 1939; Šejfer, 1980; Spens – Spence , 1982), već je artikulisana kroz proces empatijske rezonantnosti. Intersubjektivni pristup može da integriše...uvide bliske iskustvu koji proizilaze iz različitih pravaca kakvi su klasična psihologija konflikta ili Kohutova self psihologija...” (Stolorou, 1988, str.337).
117
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online