Nazad na sadržaj
intersubjektivnosti najjasnija je kada se posmatra iz konteksta razlike između pristupa jedne osobe i dve osob e u psihoanalitičkom procesu, na način na koji to vide američki intersubjektivisti. U pristupu jedne osobe, nesvesno (analizanda) je cilj procesa, kao u: „učiniti nesvesno svesnim” u topografskoj teorijskoj paradigmi, i/ili „gde je bio Id, neka bude Ego” iz ugla strukturalne teorije paradigme. Ovde se analitičar vidi kao onaj koji ima autoritet onog koji ima znanje osnovnih parametara nesvesnog i sposobnost da dominira psihološkim procesima svih pojedinaca. Detaljno objašnjenje ovog pristupa, izmenjenog u skladu sa savremenim interaktivnim kontekstualnim pogledom na psihoanalitički proces, dali su neki savremeni Ego psiholozi (videti niže u tekstu). Pristup dve osobe vidi analitičara manje kao autoritet znanja, pošto preispituje primarnost dubokih nesvesnih instinkata i fantazija. Analitičar se ne vidi kao onaj koji zna sadržaj i način rada nesvesnog uma pacijenta. U najboljem slučaju, analitičar deli sa pacijentom um koji ima nesvesne delove, ali su oboje zapravo pod uticajem njegovog nepoznatog kvaliteta. Ravnopravniji analitičar otvoren je za razmišljanje o pacijentovim atribucijama (doživljaju njega), ne samo kao o prostom transferu, već kao o nečemu što je vredno razmatranja sa pacijentove tačke gledišta. Analitičar prihvata da pacijent utiče na njega i da, obrnuto, on ima uticaja na pacijenta i da čak može da reaguje na sugestiju pre nego na istinsko viđenje njega samog. Pošto analitičar koji radi u okviru paradigme intersubjektivnosti nije ubeđen da se pacijent uvek bavi iskustvima koja mogu da se objasne određenim predefinisanim metapsihološkim konceptima, otvoren je da prihvati i da on sam nije nezavisan od sopstvene subjektivnosti. Kao što je Oven Renik (1993) to formulisao, sam analitičar mora da se pozabavi sopstvenim nesvodljivim subjektivitetom. Prema Renikovom mišljenju, analitičar uvek interpretira iz perspektive sopstvenih, a ne pacijentovih ubeđenja zasnovanih na iskustvu. Spajanje dva subjektiviteta, pacijentovog i analitičarevog, postaje funkcionalna definicija intersubjektivnosti. Uticaj, razmena i rađanje nečega što je amalgam oboje, postaje obeležje takvog pristupa. Posledično, fokus na intersubjektivnost zahteva od analitičara prihvatanje da učestvuje u „ polju ” dva individualna subjektiviteta. Prateći ovaj intersubjektivni relacioni zaokret, mogu se prepoznati njegove različite manifestacije. Ideja preplitanja dva nesvesna uma više se može dopasti tradicionalno orijentisanim analitičarima. S druge strane, u bilo kojoj verziji psihoanalize koja je bazirana na interakciono-relacionom mišljenju u kontekstu dve osobe, upotreba intersubjektivnog pristupa, iako nije neistorijska, počiva na dinamskoj kliničkoj fenomenologiji i, posledično, naglašava važnost iskustva odnosa, ovde i sada, analitičara i pacijenta, uz znatnu ogradu prema metapsihologiji svemoćnog i sveprisutnog nesvesnog. Intersubjektivne i relacione dimenzije psihoanalitičke situacije i procesa postepeno su prihvatili mnogi savremeni frojdijanski i klajnijanski psihoanalitičari (npr. TeodorDžejkobs, Nensi Čodorou, Stiv Elman, Džejms Grotstajn, Lorens Braun i mnogi drugi) na različite načine, iz čega
123
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online