Nazad na sadržaj
su potom nastale neke hibridne kontekstualizacije i orijentacije. O nekima od njih će biti reči u daljem tekstu.
II. Bc. Socioistorijski kontekst u francusko-kanadskoj intersubjektivnoj misli Francuska psihoanaliza uključuje i psihoanalizu francuskog govornog područja u Severnoj Americi (Kvebek). S obzirom na bliske veze između severnoameričkih francuskih analitičara i, s jedne strane, francuske psihoanalize, a s druge strane, psihoanalize engleskog govornog područja, kako britanske, tako i američke, prihvatanje intersubjektivnosti u severnoameričkoj francuskoj analizi je definisano širom pripadnošću severnoameričkih francuskih analitičara. Oni koji su više pod uticajem američke ili angloameričke psihoanalitičke orijentacije više će biti naklonjeni relaciono/intersubjektivističkoj paradigmi. Nasuprot tome, oni koji su bliži francuskoj psihoanalitičkoj kulturi pre će biti inspirisani francuskom literaturom po pitanju tog problema. Dodatno, izloženost svim trima psihoanalitičkim tradicijama može voditi pokušajima originalne sinteze problema intersubjektivnosti. Neki primeri takve sinteze su intersubjektivno relevantna proširenja Briseove ( Brusset , 2006) „La Troisième Topique” (Treća topografija/Treći model, ispod) i sintetičko-komparativni radovi Luisa Kiršnera (2005) i Elen Tesje (2005, 2014a,b). Zagovornici „trećeg” metapsihološkog modela ističu koliko su duboko isprepletani instinkti i objektni odnosi. Autori čiji su doprinosi u ovom području mišljenja bili posebno uticajni u Severnoj Americi su Lakan, Olanjije, Vinikot, Grin, Laplanš, Rid i (odskora dodat) Levald (vidi deo TEORIJA OBJEKTNIH ODNOSA). U njihovim teorijama, nagoni su shvaćeni kao bazično interakciono (intersubjektivno) konstituisani. Posebnosti francuskog intersubjektivnog mišljenja biće prikazane u posebnom odeljku Intersubjektivnost u francuskoj psihoanalizi. II. C. Pojavljivanje intersubjektivnosti i skretanja ka relacionizmu u Evropi Reč intersubjektivnost se odskora koristi u evropskoj psihoanalitičkoj literaturi, ne toliko kao novi koncept ili nova dimenzija ljudske povezanosti, već da ukaže na recipročnu interakciju između dva ljudska bića, npr. između deteta i staratelja ili pacijenta i analitičara. Upotreba ovog termina postepeno je postajala sve učestalija, u kontekstu razmena u okviru analitičke dijade, paralelno sa sve manjim fokusom na nagonima i intrapsihičkoj dinamici. „Skretanje ka relacionizmu” u psihoanalitičkoj kulturi, tj. promena od „jednoosobne” ka „dvoosobnoj psihologiji” dogodila se i u evropskoj psihoanalizi, kao i u severnoameričkoj: međutim, za razliku od severnoameričke, gde se relacioni model razvio kao otpor sve prihvaćenijem Ego psihološkom modelu, u Evropi se razvio iz prirodnih relacionih crta, od izvesne relacione svesnosti koja je već bila prisutna od početaka, ali nije bila dovoljno razvijena.
124
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online